Verbonden

27. Misselijk

'Hier moet het liggen.' Ik hoor een onbekende vrouwen stem.
'Het zal ze lang genoeg moeten uitschakelen als het zover komt.' Nog een onbekende stem, deze keer van een man.
'Onze afspraak is duidelijk.' De harde stem van mevrouw Lelie galmde door de kas. De conrector deed niet haar best om zachtjes te zijn. 'Het heeft dokter Goemans en de verpleegster veel te lang geduurd om die twee zielen er weer bovenop de helpen.'
'Ik zal zo voorzichtig mogelijk zijn' Zei de vrouwenstem
'Vertel dit aan niemand.' De stem van Lelie werd gevolgd door het getik van haar hakken.

Vanaf mijn plaats kon ik alleen de benen tot de knieën zien. De knalrode hakken verdwenen door de achteruitgang en even later volgde ook een net paar zwarte leren herenschoenen en groene gympen onder een zwarte broek. Pas toen het een minuut stil was durfde ik heel voorzichtig te kijken. 'Dat was mevrouw Jonkers, mijn plantwetenschaps docent.' Zei Vita geschokt. 'Samen met Lelie, maar die mannenstem herkende ik niet.'

Aha, mevrouw Jonkers gaf les aan de andere klas, vandaar. 'Waar hadden ze het in hemelsnaam over?' Vraagt Maarten en ik kan niet anders dan denken dat Rayan erbij is. Ik had deze onderneming nodig om mijn hoofd leeg te maken, maar nu zit die juist voller. 'Geen idee.' Hoor ik mezelf zeggen, 'laten we maar teruggaan.'

Heel de terugweg speculeerde Laura en Maarten waar we zojuist getuige van waren geweest. Vita, James en ik vormde stilletjes de achterhoede. 'Heeft dit met jullie verbintenis te maken?' Fluistert Vita geschokt.
'Ik weet het niet' zeg ik hopeloos.
'Misschien' voegt James toe.

'Ik wil een eerlijk antwoord. Geloven jullie in magie?'
'Ik denk dat iedereen in magie gelooft, als er een magisch persoon voor je staat.' Zegt James en ook Vita knikt. 'Zouden jullie me helpen als ik in de problemen kom?' Vita knikt vrijwel meteen en na een tijdje knikt ook James, maar hij lijkt afwezig.

Ik krijg een plotselinge hoofdpijn en het lukt me niet meer om alles op een rijtje te krijgen. Hoe dichterbij we bij de academie komen, hoe erger het wordt. 'Ik heb hoofdpijn' zeg ik vermoeid. Ik zie hoe Vita en James bezorgd van mij naar elkaar kijken. Ik kan hun gedachtes bijna raden.

Help! Ik weet... aan de hand. Geen ziek...

Ik probeerde iets naar Rayan te sturen, maar het leek wel alsof mijn hoofd haperde. Uit alle macht dwong ik mezelf door te blijven lopen. Ik voelde nauwelijks de hand onder mijn arm en de wereld draaide onder mijn voeten. Wat was er met me aan de hand? Ik slaagde er met heel veel inspanning in de hal te bereiken en toen ik eindelijk binnen was viel ik uitgeput op de grond.

De wazige gezichten van Vita en Laura hangen boven me, de lippen van Vita bewegen, maar ik hoor niet wat ze zegt. Ik voel me opgetild worden en ik wordt de trap op gesleurd. Langzaam neemt mijn misselijkheid af en ook de steken in mijn hoofd verdwijnen. 'Het gaat wel weer.' Zeg ik schor. James zet me neer en kijkt me onderzoekend aan. 'Ze leeft nog!' Vita klinkt meer dan blij. 'Wat was er met je aan de hand?'

'Ik weet het niet. Ik werd misselijk met steken in mijn hoofd, maar die gingen even snel weg als ze gekomen waren.' Alle ogen zijn op mij gericht.
'Misschien moet je even naar de ziekenboeg,' zegt James.
'Nee!' Zeg ik snel en iets te fel. 'Nee, ik kan beter even gaan liggen.'
'Ja dat lijkt me inderdaad een goed plan, ik ben ook echt doodop!' Zegt Laura tijdens het gapen.
'Toe aan je schoonheidsslaapje?' Vraagt Maarten lachend. 'Ooh hou je mond.' Zegt Laura boos, maar ook zij kan haar glimlach niet bedwingen.