Verbonden

12. Concentratie

Toen we klaar waren liepen we naar de leefruimte en plofte we op de bank. Zoals we hadden verwacht waren we een van de laatste. Mijn ogen scannen de ruimte, geen Rayan. Maar dat zegt natuurlijk niks. Hij kan gewoon in zijn kamer zijn.

Ik ben niet helemaal bij het gesprek betrokken, want opeens zegt Maarten: 'Ugh, ik haat die mevrouw! Wat verwacht ze? Dat we alle tijd van de wereld hebben?'
Ik heb werkelijk geen idee over wie ze het hebben. Mevrouw Sins misschien? Die geeft les in het vak Architectuur.
'In principe is dat toch ook zo?' Zegt Laura. 'Ik bedoel niet dat wat we nu doen zo nuttig is.'

'Altijd zo ijverig.' Mompeld Maarten en Vita moet lachen.
'Ik moet maar eens gaan beginnen dan.' Hij staat op. 'Adios, als jullie ons nodig hebben, we zijn in de bieb!' Hij gebaart hoffelijk naar de deur.
'Tsss' lacht Laura, 'Alsof we jou ook maar een seconde nodig zouden -' Ze krijgt een kussen tegen haar hoofd, nog voordat ze haar zin af kom maken. 'Niet storen A.U.B!' Roept Maarten voordat hij de ruimte uitrent, waarbij hij bijna tegen Vanessa opbots.

'Ugh, kleuter' zegt ze. Vanessa zat vorig jaar bij hem in een project groep, en volgens mij heeft ze er een trauma aan overgehouden. Ze kijkt de jongen achterna en vervolgens kijkt ze onze kant uit en rolt met haar ogen. Volgens mij ben ik nu ook als kleuter bestempeld.
'Ik bedenk me net dat ik ook nog iets moet doen... Ik kan maar beter gaan.' Zegt James uit het niets. Ik kijk hem verbaasd aan, maar zijn gezicht is al naar de uitgang gericht. Hij staat op en loopt naar de deur.

'Wat heeft hij toch?' Vraagt Vita zich hardop af. 'De laatste doet hij zo raar.'
'Huh?' Zegt Laura, 'hoe bedoel je?'
'Nee laat maar, ik weet het niet.' Ze wacht even. 'Ik heb het idee dat hij me vermijd. Ik kan niet eens meer twee minuten alleen bij hem zijn en hij loopt al weg.' Ze zucht. 'Maar het zal vast wel niks zijn.' Ze lacht nerveus. Ik kijk haar bezorgd aan. Ik moet bekennen dat het mij niet is opgevallen. Ik ben er sowieso niet echt bij met mijn hoofd de laatste tijd. Zal wel met dat verbonden gebeuren te maken hebben.

Dan komt Rayan binnen. Zijn blik kruist de mijne. Een seconde hoor ik niks, kan ik niet bewegen, ik ben volledig gefocust. Hij grijnst naar me. Die arrogante grijns waar ik een bloedhekel aan heb. In de achtergrond hoor ik Laura en Vita lachen, maar ik volg hen niet. Ik volg Rayan, hij loopt door de ruimte. Hij gaat bij Thom zitten die over een boek gebogen zat. Ze praten en zo te zien vertelt Thom iets verbazingwekkends, want Rayan's ogen worden groot en hij reageert met: Nee? En Echt waar?.

Ik hoor hem goed en zie hem scherp, terwijl hij nog best een eindje van me vandaan zit. Tien meter misschien? Ik zit in een soort trans, volledige concentratie. Ik wordt uit mijn trans gehaald zodra ik mijn naam hoor: 'Terra?'
'Terra?' Vita kijkt me vragend aan.
'Ehh... Ja?' Antwoord ik een tikkeltje verward.
'Ik vroeg of jij ook wat wilde' ze hield één wenkbrauw omhoog. Waarom kan zij dat wel en ik niet? Oké een beetje dan, maar niet zo goed als zij. Mijn andere wenkbrauw wil na een tijdje ook mee omhoog. Aandacht Terra!
'Ehh...' Ik stamel.
'Wil je ook wat eten?' Vraagt Vita nu overdreven langzaam.
'Ehh... Ja, ik bedoel nee. Ehh... Nee ik hoef niet sorry' ik lach een beetje. UGH, wat heb ik toch.
'Oké?' Zegt ze terwijl ze opstaat.

Ik zie Rayan vanuit mijn ooghoek opstaan.
'Ik moet gaan' zeg ik tegen Laura, die me verbaasd aankijkt. Ik sta op en kan me moeilijk inhouden om niet te rennen. Ik zie Rayan nog net de hoek om gaan.