Verbonden

2. Het gevecht

Vandaag waren de eerste lessen begonnen en toen ze eindelijk klaar waren, wachtte ik Vita en James. Met z'n drieën liepen we door de gangen en ik wilde net vragen of ze zin hadden om te trainen toen Mika, Thom en Rayan kwamen ons tegemoet kwamen lopen.
Thom keek ons met donkerblauwe ogen aan en er verscheen een gemene grijns op zijn gezicht.
'Zozo' zei hij, 'James heeft het goed met z'n vriendinnetjes. Vechten ze al om je?' Vita spande zich aan. Thoms gemene grijns werd breder en Mika gaf James een schouderklopje. 'Letterlijk dag twee en nu al irritant?' Zei James. We liepen door. 'Ik haat hem, ik haat ze alle drie' zei James vervolgens buiten hoorafstand. 'Ik had echt zin om ze voor hun arrogante bekken te slaan'
'Wij allemaal wel' reageerde ik.
'Ja inderdaad, we hadden makkelijk kunnen winnen. Ooh ik kan niet wachten tot training morgen' zei Vita terwijl ze haar pols masseerde.

Dit jaar werken de lessen net even iets anders dan vorig jaar. De reguliere vakken zitten nog steeds in een rooster, maar de trainingen doe je deels zelf. We krijgen per week twee loopschema's en drie keer lichamelijke oefening. Verder is de trainingsruimte altijd open. De trainingsruimte is mijn favoriete plek. Vita en James hadden er nu nog geen zin in, dus zei ik hen gedag voordat ik er wel heen ging. Ik pakte een aantal messen uit de wapenkast, geopend met gezichtsherkenning.

Mijn messen raakte een voor een hun doel. Ze vlogen in rechte lijnen door de lucht en doorboorde de harten van de simulaties. Toen mijn sessie klaar was hoorde ik een sloom geklap. Ik dacht dat het James was die toch van gedachten was veranderd en draaide me lachend om. Klaar om met een argument te komen, die mij in de hemel prees. Maar zodra ik het gezicht zag verdween mijn glimlach van mijn mond en vouwde ik mijn armen over elkaar.
'Wat?' vroeg ik, terwijl ik één wenkbrauw omhoog trok. Rayans groene ogen keken me vanonder zijn bruine krullen uitdagend aan. Ik haatte die blik, alsof hij zoveel beter was dan ik. Nonchalant liep ik langs hem heen, terwijl ik in mijn ooghoek zag dat hij me nauwlettend in de gaten hield.
'Je deed het goed hoor, maar een saltootje zat er natuurlijk niet in.' Sneerde hij. Ik negeerde hem en liep door naar mijn tas waar mijn flesje water inzat.

Ik veegde met mijn handdoek het zweet van mijn voorhoofd. Op Rayan na was de trainingsruimte leeg, de meeste hadden natuurlijk geen zin om op dag twee direct na de lessen te trainen. We hadden immers morgen ochtend training van meneer Feddes. Ik voelde de ogen van Rayan in mijn rug branden. 'Wat wil je?' Vroeg ik bot zonder me om te draaien.
'Vanwaar die haat?' Vroeg hij terug. Ik moest bijna lachen van ongeloof.

'Luister' zei ik.
'Daar ben ik mee bezig' reageerde hij. Ik greep mijn handdoek steviger vast.  'Het komt door jouw arrogantie' stelde ik vast.
'Mijn arrogantie?' Vroeg hij. Hij wilde nog iets zeggen maar ik kapte hem af.
'Ja, die van jouw en van Mika en Thom.'
'Volgens mij oordeel je veel te snel over iemand' hij keek me doordringend aan.
'Volgens mij valt dat wel mee'
'Oja?' Vroeg hij 'Met vooroordelen maak je geen vrienden.' Ik lachte schamper 'Ik hoef geen vrienden met jouw te worden, je ego is groter dan Triade!'
Op die woorden liep ik weg.
'Je zus had ook al een te duidelijke mening' mompelde hij achter mijn rug om, net hard genoeg dat ik het ook kon horen.

'WAT WEET JÌJ OVER MIJN ZUS?!??' schreeuwde ik terwijl ik me omdraaide en op Rayan afsprong.
'VERTEL GEEN LEUGENS OVER HAAR!' Ik duwde hem tegen de muur.
'Jij weet niets over Anna, helemaal niets!' Siste ik en ik sloeg tegen de muur naast hem. 'Met mij moet je geen ruzie hebben' beet ik hem toe. Ik draaide me kwaad om, pakte mijn tas op en wilde wegstormen, maar ik werd van achter gegrepen. Ik liet mijn handdoek en tas vallen en stompte hem in zijn zij, rukte me los en wilde hem trappen, maar hij ontweek me en zette zijn lichaam in. Hij storte zich naar voren en duwde me op de grond, de klap kwam hard aan. Voor een moment kon ik niet ademen en pijscheuten gingen door mijn rug. Vechtend rolde we over de grond, totdat de deur open werd geslagen. Meneer Feddes bekeek het tafereel met een woedende blik.

'TERRA EN RAYAN, KOM ONMIDDELIJK NAAR MIJN KANTOOR!' Hij sloeg de deur weer dicht en liep met grote passen weg.
Het was muisstil, Rayan en ik zeiden geen woord. Ik stond op en rechte mijn rug, het deed pijn, maar het was niet zo erg dat het gekneusd was. Rayans neus bloede en hij liep mank. Zwijgend verzamelde we onze spullen en liepen naar de rechter toren. 'Ik heb Feddes nog nooit zo laaiend gezien' zei Rayan. Ik had niet het idee dat het rechtstreeks tegen mij was, meer een soort algemene verklaring. Ik reageerde niet.