Verbonden

11. Loopschema

Laura en ik beginnen aan ons loopschema. We praten over van alles en nog wat, het meeste wat we zeggen slaat eigenlijk helemaal nergens op. Dat is de rede waarom ik zo van onze vriendengroep hou, we hebben altijd lol. Ik denk dat humor één van de belangrijkste dingen in vriendschap is. Op mijn vorige school ging ik met iedereen om, maar had nooit echt hechte vrienden. Op de academie was het anders. Onze squad had meteen een klik, we kende elkaar niet, maar het voelde goed.

Ze haalt snel de losgeraakte plukjes van haar lange oranje haar achter haar oren en zet een versnelling in.
'Hey!' Roep ik, 'ik ben moe, wacht even'
'We mogen over een minuut alweer lopen, nog even volhouden roept ze terug.' Ik lach en trek een sprintje.

'Kan je niet harder?' Vraag ik uitdagend zodra ik weer naast haar loop.
'Ooh' zegt ze, 'Je moest eens weten' en ze gaat er vandoor. We rennen steeds harder, willen allebei voor eindigen als de looppauze in gaat. Ik hou ervan om te sprinten, dan heb ik eindelijk een seconde vrijheid. Nergens aan denken, alleen maar snelheid maken.

"PIEP, PIEP, PIEP"
Laura haar horloge gaat af en we mogen eindelijk lopen. Voor ons zien we Mika en Vanessa hand in hand lopen. Vanessa's afrokrullen zijn in een staart gebonden en slingeren heen en weer.
'Ugh, daar heb je Kleffie & Beffie weer. Laten we wat harder lopen zodat we ze kunnen inhalen' Laura wacht niet eens op antwoord, maar gaat gelijk harder lopen, waardoor ook ik sneller moet gaan. Als we ze passeren hoor ik Rayan's naam vallen.

Mika vraagt: 'Heb je Rayan gezien vanochtend?'
Waarop Vanessa antwoord: 'Nee niet gezien, ik had alleen maar oog voor jou.'
'Gek' mompelt Mika, 'hij was er ook al ni...'
Meer kon ik helaas niet horen. Niet zonder op te vallen in ieder geval en daar had ik even geen behoefte aan.
'Heb jij Rayan gezien vanochtend?' Vraag ik aan Laura, zodra we buiten hoorafstand zijn.

'Nee, hoezo?' Vraagt Laura. Ze kijkt me oprecht geïnteresseerd aan.
'Wat heb je toch met Rayan de laatste tijd? Ik dacht dat je hem haatte?'
'Er is iets gebeurd dat "meneer Feddes" heet.' Grap ik, maar Laura lacht niet. Okay, misschien een klein glimlachje, maar geen èchte lach.
'Hij is minder erg dan ik dacht. Ik bedoel niet dat ik vergeef wat hij heeft gedaan, maar ik kan gewoon een gesprek met hem voeren.' Probeer ik nog een keer.
'Tja' zegt ze, 'Ik mag hem nog steeds niet. Ik vertrouw hem gewoon niet. Hoe kan je zo'n arrogante kwast nou vertrouwen als hij Vita bijna vermoord heeft?'