Verbonden

18. Zijn verhaal

'Soms doet de band gekke dingen.' Begint hij. 'We delen niet alleen elkaars gedachtes, maar meer dan dat, we delen een deel van elkaars ziel.'
'Hoe weet je dat?' wil ik weten. 'Hoe wist je überhaupt dat je magisch was? Dat wij Myandre zijn?'
'Mijn moeder was Myandre, Terra.' Hij klonk droevig, maar praatte toch door. 'Ze vertelde me erover, hoe het voelde om magisch te zijn, om Myandre te zijn. Daardoor wist ik al heel lang dat ik magisch was, dat ik dingen presteerde die andere nooit zouden kunnen. Maar pas dit jaar voelde ik ook iets anders; ik voelde een band en toen ik visioenen kreeg wist ik dat ik een Myandre had, ik wist alleen niet wie.' Ik hield mijn mond toen ook hij even zweeg.

'Toen ik erachter kwam dat diegene me al vanaf een stom specifiek moment haatte, was ik ervan overtuigd dat wij nooit meer dan vijanden konden zijn. Ik wilde geen moeite doen voor iemand die niet verder zag dan haar eigen overtuigingen.'
'Als je me alleen komt beledigen kan je weer gaan.' beet ik hem toe.
'Maar toen besefte ik dat je misschien niet beter wist. Hoe kan je ooit het hele verhaal weten, als je nooit de laatste bladzijde hebt gelezen?' Zei hij, terwijl hij mij negeerde.

'Mijn moeder en stiefvader zijn gearresteerd en vermoord door de Orde, omdat ze Myandre waren. Ben is mijn halfbroer en we deden alles wat illegaal was, omdat dat onze wraak was tegen de Orde.' Ik verstijf, maar hij gaat door. 'De leraren haatte ons, maar dat vonden we juist heerlijk. Ze hadden ons mooi niet in hun macht. Jij en je vrienden hielden het bij ondeugd, maar wij werden radicaal. We dachten dat het oude computerlokaal op de derde verdieping uitgestorven zijn. En wij met onze stomme koppen hadden het niet eens gecheckt. We strooide wat zaagsel voor de deur en lieten de boel ontploffen.'

Ik was met stomheid geslagen. 'Waarom?' Fluister ik. Het ene moment was ik kalm en volgende moment had ik hem een klap in zijn gezicht gegeven. Ik staarde verbouwereerd naar mijn hand. 'Ik... ik... je had het ontkent, maar wij wisten het. We zagen je, we zagen je!' Ik verlies een klein beetje de controle.

Rayan kijkt vermoeid en wrijft met zijn hand over zijn wang die nu rood begint te worden. Een golf van schuldgevoel komt over me heen en ik bijt op mijn lip. 'Sorry... maar je had het niet mogen ontkennen. Het is niet eerlijk tegenover Vita.' Rayan slaat zijn ogen neer. 'Dat weet ik.'
'Waarom heb je het gedaan?' Vraag ik nog een keer. 'Er is geen rede, en dat is nog het ergste. We deden het om te laten zien dat we nooit met de Orde eens zouden zijn, voor de lol.'

'Toen ik Vita daar zag, tussen de vlammen, bedacht ik me dat het niet langer kon. Ik wilde Vita gaan helpen, dat zweer ik, maar toen kwam jij al. Ik kon jullie niet helpen zonder mezelf te verraden.'
'Je bent een lafaard.' Zeg ik boos. Net had ik nog medelijden met hem, maar nu niet meer. Hij had mij en James moeten helpen!
'Ik heb Ben de rug toegekeerd. Hij was een vriend van Anna en is met haar doorgegaan met zijn stommiteiten. Ik heb hem sindsdien niet meer gesproken. Nooit meer.' Zegt hij er resoluut achteraan. Ik draai me om omdat ik tranen voel opkomen. Nooit meer. Ik zal nooit meer met Anna kunnen praten.

Ik herinner me de jongen met wie Anna wel eens door de gangen liep. Nu ik erover nadenk leek die jongen verdacht veel op Rayan. Het was Ben. Een vriend van mijn zus was de halfbroer van Rayan! Ik vervloek mijn ontdekking. Mijn zus was er niet meer. Ze was in de bossen gaan slapen en nooit meer teruggekeerd. Ze hadden gescheurde kleding stukken en wolfafdrukken gevonden, maar geen lichamen. Toen ik mee ging zoeken heb ik zelf een levende rot wolf gezien. Opgegeten zeiden de experts. 'Wil je alsjeblieft weggaan?' Zeg ik terwijl ik moeite toe om mijn stem niet te laten trillen. Terwijl ik Rayan door de deur zie verdwijnen rolt er een traan over mijn wang.