Verbonden

21. Eerste training

Ik heb me vandaag normaal proberen te gedragen. Laura en ik hebben samen wat huiswerk gemaakt en ze heeft me een op de hoogte gebracht van de nieuwste roddels. Er is verrassend genoeg ruzie in de vriendengroep waar ook Jordan, Mika, Thom en Rayan bij horen. Rara, hoe zou dat nou komen? Natuurlijk kan ik niet tegen Laura zeggen dat ik dat al wist. Het lijkt erop dat Rayan, Mika en Thom zich steeds meer afsplitsen en een soort drie-eenheid vormen. Verbaast me niks, had ik naar waarheid gereageerd. Ze had gehoopt dat ik meer wist, maar ik kon haar tot haar teleurstelling niets nieuws vertellen.

Rond vijf uur ga ik naar de start van ons rondje en meld me keurig aan bij meneer Feddes. Ik ben een paar minuutjes eerder dan Rayan en als hij aankomt beginnen we met lopen. 'Zo,' zeg ik 'waarmee gaan we straks beginnen?'
'Ik dacht dat jíj een plan had.' Mompelde hij. 'Maar jíj hebt er meer verstand van.' Zeg ik op dezelfde toon terug. Hij zucht. 'Je hebt gelijk. Maar ík ben niet degene die wilde trainen.' Ook ik zucht. Gaan we het wéér zo spelen, maar ik heb geen zin om terug te krabbelen, dus doe ik er nog een schepje bovenop. 'Ík ben niet degene die me heeft laten pakken door een stelletje ouderejaars.'

'Best.' Zegt Rayan na een tijdje. In gedachten geef ik mezelf een schouderklopje. 'Maar je moet weten dat ik tien jaar was toen ze overleed, zoveel weet ik nou ook niet.'
'Je weet in ieder geval meer dan ik.' Kaats ik terug. 'Dus jij mag zeggen waar we beginnen.'
'De visioenen blijven, we kunnen ze alleen wel vervormen, zodat we ze bewust kunnen sturen. Ook kan je ze afweren, maar er zullen momenten zijn wanneer dat niet kan en is het belangrijk dat je niet flauwvalt of weet ik veel, stopt waarmee je bezig bent. Mijn moeder vertelde me dat ze met mijn stiefvader in gedachte kon praten, terwijl ze met mij aan het kaarten was.'

'Dus in plaats van de ervaring te delen, kan je ook alleen je gedachtestem delen?' Vraag ik.
'Ja inderdaad.' Dat is oprecht echt super cool, Rayan en ik zouden dan met elkaar communiceren zonder dat iemand dat door heeft. Rayan vertelt nog wat andere vage herinneren uit zijn jeugd, maar ik merk dat hij moeite heeft om erover te praten. Ik snap als geen ander hoe dat is, ook ik heb iemand verloren die me dierbaar is. Dus ook ik begin te vertellen over mijn jeugd en over Bokas.

Als we klaar zijn gaan we naar de trainingsruimte, Rayan pakt een matje waar je normaal gesproken buikspieroefeningen op doet of yoga. Ik doe het zelfde en ga afwachtend tegenover hem zitten. 'Mijn moeder heeft me ooit uitgelegd dat ze zich een brug inbeeld dat haar en mijn stiefvader verbind. Ze hoeft alleen een gedachte op de brug te zetten en dan bereikt die vanzelf de overkant. Dit is ook nieuw voor mij, dus wie wil er beginnen?'
'Begin jij maar.' Zeg ik, ik denk dat hij meer kans heeft van slagen dan ik.

Rayan doet zijn ogen dicht en ik voel een krachtige aura om ons heen.

T-r-r-r

Ik had niet door dat ik mijn ogen dicht had gedaan, maar toen het beeld van de trainingsruimte in mijn gedachte vervaagde, vlogen mijn ogen open. 'En?' Vraagt Rayan. 'Ik hoorde alleen maar: trrr, maar ik zag de trainingsruimte.' Rayan knikt. Beelden zijn dus blijkbaar makkelijker. 'Jou beurt.' Ik zie niet aan Rayan dat hij moeier is geworden en daar ben ik verrassend genoeg enorm opgelucht over. Ook ik sluit mijn ogen en concentreer me op onze brug. Beelden waren makkelijker, dus besluit ik ons huis in Bokas te sturen.
Als ik mijn ogen open zie ik Rayan hoofdschuddend zitten. 'Niets.' Zegt hij teleurgesteld. 'Ik probeerde mijn huis in Bokas te sturen, omdat beeldende gedachtes volgens mij makkelijker zijn.' Legde ik uit.
'Ooh, ja ik vond al zo gek, ik zag namelijk veel tinten groen.'

We "trainde" tot het zeven uur werd, toen begon het avondeten. Het beste resultaat was een file van auto's op zonne-energie. Ik zag het beeld zo scherp dat ik zelfs de details op de zonnepanelen kon zien. Tijdens het eten sprak ik er niet over en toen ik ging slapen probeerde ik meer beelden te sturen, maar zonder succes. In de week die volgde trainde we elke dag. We werden steeds beter en toen we elkaars beelden scherp ontvingen en lang konden blijven vasthouden besloten we op praten door te gaan. Ik had geen idee hoe we het deden, waarschijnlijk meer op gevoel, maar we boekte veel vooruitgang.