Verbonden

17. Zondag

Ik heb me sinds gisteravond opgesloten in mijn kamer. Vita kwam nog vragen waarom ik niet kwam eten, maar ik zei dat ik me niet zo lekker voelde en wilde slapen. Ze stelde geen vragen en wenste me beterschap. Waarschijnlijk dacht ze dat het met de visioenen te maken had, maar dit was tien keer zo erg.

Er wordt weer op de deur geklopt.
'Voel je je al beter?' Het was James.
Om eerlijk te zijn heb ik geen zin om uit mijn kamer te komen. Ik kijk op mijn IB en zie dat het al elf uur is.
'Ik - kuch, kuch - denk dat ik nog even in bed blijf - kuch.' Ik hoop dat ik geloofwaardig was. Ik ben wel heel diep gezonken vandaag, ik heb nog nooit zo open gelogen tegen mijn vrienden.
'Ooh tja, dat klinkt niet zo best' hij klinkt aarzelend
'Zal ik anders een glaasje voor je halen?' Vita's stem weer. Ik wrijf over mijn voorhoofd
'Nee dankje, ik pak misschien later - kuch - zelf wel.'
'Okay...' Ook Vita twijfeld.
'Beterschap' roept James en ik hoor ze weglopen. Ik blijf luisteren tot de laatste voetstappen wegstemmen.

Ik was van plan heel de dag in mijn kamer te blijven, maar na een tijdje wordt er weer op mijn deur geklopt. Ik heb me inmiddels omgekleed, maar ik wacht nog even met de deur open doen.
'Terra?'
Het is Rayan. Ik verroer me niet meer, bang dat hij me hoort. Ik had besloten hem vanavond te vermijden. Plan mislukt.

'Terra, ik weet dat je hier bent. Wil je de deur openen?' Hij vraagt het véél te aardig voor zijn doen.
'Wacht maar tot vanavond?' Kap ik hem af.
'Ik dacht dat je dan nog "ziek" zou zijn.'
Daar heeft hij helemaal gelijk in. Ik hoor de sarcasme van zijn stem druipen.
'Wacht maar tot morgenavond' roep ik.
'Ik wil niet wachten.'
'Jouw probleem.' Zo daar ben ik vanaf.
'Als je de deur niet open maakt, breek ik hem open.'
Niet dus.
Ik weet dat Rayan inderdaad deuren van hun slot kan krijgen, omdat hij dat een keer helemaal trots heeft gedemonstreerd tijdens architectuur.
'Waarom wil zo graag praten?' Vraag ik. Ik weet het antwoord eigenlijk al, maar misschien kan ik hem op andere ideeën brengen.
Stilte.
Ik spits mijn oren, is hij weggegaan? Volgens mij hoorde ik geen voetstappen.
Het slot ritstels.
Shoot! Hij is de deur aan het openbreken!

Ik spring op en ren naar de deur en doe hem open voordat Rayan dat doet. Hij valt zowat naar voren, maar hij herpakt zich snel en tovert een grijns op zijn gezicht.
Ugh! Ik probeer te deur weer dicht te slaan, maar hij houd hem tegen.
'Ey, yo, sorry.'
'Wat wil je?' Vraag ik bot.
'Praten'
'Praat dan.'
'In je kamer'
Ik zucht en doe een stap naar achter, zodat hij er langs kan. Hij gaat op mijn bureaustoel zitten en bekijkt de kamer aandachtig. Ik doe de deur dicht en sla me armen over elkaar.
'Ga zitten.' Hij vraagt het met een voorzichtig glimlachje.
'Ik laat me niet rond commanderen in mijn eigen kamer.'
'Goed dan staan we allebei.' Hij staat op.

Ik wordt zenuwachtig van hem.
'Praat dan.' Zeg ik ongeduldig.
'Je houdt me verantwoordelijk voor Vita's trauma.'
'Inderdaad.' Ik leun nog steeds met mijn armen over elkaar tegen de deur en kijk hem brutaal aan. Als hij toch weet hoe ik denk, hoef ik ook niet zogenaamd aardig te doen.
'Sorry.' Zegt hij
'Voor wat?' Vraag ik
'Voor de vooroordelen die je over mij hebt.' Ik sta even versteld. Sorry? Maar blijkbaar stond ik nog niet versteld genoeg, want dan vertelt hij wat hij een jaar geleden deed op de derde verdieping tijdens de brand.