Verbonden

37. De kogel

'RAYAN!'

Het schot kwam van Jordan's pistool. Het pistool wat eerst nog op mij was gericht, vuurde nu voor een tweede keer op Rayan af. En sneller dan het licht sprong ik naar voren. Ik dook op Rayan af en drukte hem tegen de grond.

Een explosie van paars licht vulde de ruimte. Het licht was te fel, waardoor ik me afwende. Door een schok klapte ik naar voren. Dezelfde trilling blies iedereen buiten het licht tegen de grond. Wat ik zag kon ik niet verklaren. Een koepel van paars licht lag als een krachtveld om mij en Rayan heen.

Toen wist ik, dat ik - dat wíj verantwoordelijk waren. Het magisch krachtveld had de tweede kogel afgeweert, maar ik was te laat geweest voor de eerste. Roerloos lag hij op de grond. 'Rayan.' Ik hapte naar adem.

'RAYAN!' Ik schreeuwde, rommelde hem door elkaar. Maar hij werd niet wakker. Ik legde hem voorzichtig op mijn schoot neer.

'Het spijt me zo, alsjeblieft Rayan zeg wat! Het spijt me, het spijt me. Rayan, alsjeblieft.' Mijn tranen vallen over zijn gehavende gezicht. 'Alsjeblieft.' Fluister ik, als ik zijn haar uit zijn gezicht hou. Hij mag niet dood gaan. 'Ik ben verliefd op je.' Fluister ik nu nog zachter. En ik meen het. Ik meen het met heel mijn hart. Ik wist het al langer, maar ik wilde het niet toegeven. 'Rayan.' Mijn stem breekt. Een hartverscheurende pijn overvalt me. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. 'Alsjeblieft, alsjeblieft!' Het woord is door mijn gesnik bijna niet verstaanbaar. Hij reageert niet. Hij is dood. Rayan is dood. De pijn wordt erger. Mijn hart wordt in tweeën gescheurd.

'Ik heb nog een kus van je tegoed'

Rayan stem klinkt als muziek in mijn oren. Ik moet lachen tussen het snikken door. Ik huil nu alleen nog maar van blijdschap en de opluchting die ik voel is te groot voor woorden. Rayan leeft! Rayan leeft! En zonder te denken, zonder te beseffen dat er meer mensen in de ruimte zijn, kus ik hem. Zijn lippen zijn zacht en warm op de mijne. Het was alsof ik de helft van mezelf vond die verdwenen was. Als ik me ver genoeg terug trek om hem in zijn ogen te kijken, weet ik dat hij het zelfde voelt. 'Doe dat nooit meer.' Fluister ik, voordat ik hem een tweede keer zoen.