26. Wetenschapslokalen

14 4 0
                                    

''Stop!''

Het verbaasde me hoe snel we deze vorm van communicatie onder controle hadden gekregen. Hoe we van beeld, via beeld en geluid, naar alleen geluid gingen. Ik hoorde zijn stem als mijn eigen gedachte, alsof hij daar altijd al was geweest. Ik nam niet deel van zijn ervaring, ik hoorde alleen maar zijn stem. De ruimte om mij heen was even scherp als altijd en Vita en James hadden niks door. "Stop" had Rayan gestuurd.

'Waarom?'
'Te gevaarlijk, vertrouw me.'

Ik keek naar Vita en James. Ik haatte mezelf erom, maar op dit moment vertrouwde ik de jongen die ik eigenlijk nog maar een maand goed kende meer dan mijn beste vrienden die al meer dan een jaar iedere dag mijn toeverlaat waren.
Vita had gevraagd waarom er niks bekend was over onze gave.
'Ik weet het ook niet.' Vita zuchtte bij het horen van mijn antwoord, James keek... Kritisch?

'Wil je er niet achter komen wie het waren?' Vraagt Vita, verwachtingsvol kijkt ze me aan.
'Jawel' geef ik toe. Ik had er ook al over nagedacht, maar Rayan had gezegd dat het niet uitmaakte welke ouderejaars hem hadden bedreigd. Het kan iedereen zijn en het kan ook iedereen zijn die naar de schoolleiding stapt. 'Ik beloof dat we voorzichtig zijn, maar ik móet Rayan wel vertrouwen.' Anders zou ik een deel van mezelf niet kunnen vertrouwen dacht ik er in gedachte achteraan.

Nog even kijkt Vita me bezorgd aan. 'Kom laten iets leuks doen.' Zegt ze dan. 'Dat kunnen we wel gebruiken na dit serieuze gedoe.' Haar ogen glinsterde.

'Iets leuks?' Vroeg ik schaapachtig.
'Ja, je weet wel!. We halen Maarten en Laura op en gaan, weet ik veel, naar de wetenschapslokalen.' Ze lachte ondeugend. 'Ooh, zo "iets leuks" '
ik lachte mee. De wetenschapslokalen zaten in het bijgebouw op het terrein. Eigenlijk mocht je niet meer naar buiten na tien uur s 'avonds, en raad eens? Het is na tienen. 'We moeten een zwart shirt halen, kom Terra.' James was opgestaan en liep naar de deur.

Dat was één van onze regels. Toen we vorig jaar begonnen met verboden dingen doen hadden we regels opgesteld. Omdat we dat leuk vonden, dan werd het een soort spel. Een zwart shirt aan hebben was daar één van. Vita had die bedacht, omdat we een groep moeten zijn! Had ze geroepen, dan moeten we allemaal eenzelfde kledingstuk aandoen. Het werd uiteindelijk een zwart shirt, omdat je dan minder opvalt. Maar eigenlijk was het meer omdat James bijna alleen maar zwarte kleding had.
'We spreken bij jou af, James,' zegt Vita vanaf haar bed, 'is het dichtstbij Laura.'

Zodra ik mijn shirt had verwisseld liep ik naar James' zijn kamer, Vita was er al. Ze had gelijk gehad toen we het als eerste tegen Laura moesten zeggen, omdat het een kwartier duurde voordat ze een zwart shirt had gevonden. Eigenlijk was het meer een hemdje. In de tussentijd hadden we Maarten uit zijn bed gesleurd. 'Ready!' Riep Laura 'Ssssst!' Siste Vita, 'Dit is een geheime missie!' We lachte en probeerde zo stil mogelijk de trap af te gaan naar de voordeur.

We hielden onze adem in toen we dachten dat we iemand hoorde en we jaagde een eerstejaars zijn kamer in toen we zeiden dat we de *avondpatrouille* waren. De voordeur stond altijd open, zodat je het gebouw kan uitvluchten als het in gevaar was. Eigenlijk was het dus een nood-exit.
'Wat heb ik dit gemist!' Fluisterde Laura. 'Veel te lang geleden dat ik iets spannends heb gedaan.'
'We zijn letterlijk een maand hier.' Zei James. 'Een maand en een week.' Corrigeerde ik hem. 'Zie je? Veel te lang!' Riep Vita fluisterend, zover dat kon, en ze sprintte een eindje. Ik grinnikte en holde achter haar aan.

'Wie er het eeerste is!' Roep ik fluisterend als ik langs Vita kom. Ze gaat onmiddellijk de uitdaging aan. Het is niet moeilijk de lokalen te zien in het pikkedonker door de warmtelichten die sommige planten levend moeten houden. 'Wat een verspilling.' Hijgt Vita, terwijl ze tegen de deur aan leunt. We wachten heel even als de andere ook komen. De afstand is niet lang maar de academie lijkt oneindig ver.

James heeft ooit geleerd hoe je de beveiliging van deuren moet afhalen. Meestal hou je je IB er tegen aan, maar blijkbaar kan je het slot ook openbreken en hem met een priegelwerk openen. Maar zodra James zijn hand op het slot legt, zwaait de deur open. Even zijn we allemaal stil totdat James zegt wat we allemaal denken. 'Dat ging te gemakkelijk.'
'Ja,' valt Laura bij 'er is al iemand.'
'Misschien kunnen we beter teruggaan.' Zegt Maarten voorzichtig.
'Nu al bang? De pret begint pas net.' Zegt Vita en haar ogen glinsteren

'Hii'

Ik hoor Rayan in mijn hoofd, maar ik wil nu niet antwoorden. Ik duw hem weg en sluit me af. Ik hoop dat hij nu geen visioen krijgt. 'Laten we alleen maar even kijken.' Zeg ik en ik loop naar binnen met Vita op mijn hielen. Ik geen zin om te denken en laat me helemaal meeslepen in deze "missie". Achter me hoor ik iets vallen en we draaien ons allemaal met ruk om. Maarten had iets laten vallen, waarop Laura 'Voorzichtig!' Had gefluisterd.

'Sorry.' Mompelt Maarten als hij het gevallen flesje opraapt, gelukkig was het leeg. Ik loop verder en sla rechtsrechts af richting de planten. De wetenschapslokalen bestaat uit twee daadwerkelijke leslokalen en drie kassen vol planten.

'Ben je wakker? Ik kan niet slapen.'

Niet nu, Rayan! Opnieuw negeer ik hem. 'Wacht!' Fluister Laura, 'Ik hoor iets.' We zijn allemaal doodstil om te luisteren, en inderdaad, ik hoor ergens ver in verte geroezemoes. De lichten boven de planten staan aan en het is te fel voor mijn ogen. Ik wil weer terug naar de veilige donkere hoofdgang, maar toch loop ik vastberaden door.

Het geroezemoes wordt harder en ik zoek naar een schuilplaats. We lopen nu namelijk vol in het zicht. Gelukkig zijn de ramen buiten wazig, dus zouden ze ons vanaf de academie niet kunnen zien. Plots zie ik een schaduw rechts van ons in een zijgang staan en ik duik naar de grond, 'liggen!' Sis ik tegen mijn vrienden.

VerbondenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu