Faithful. COMPLETED

Chapter 33

Hindi ko alam kung paano ako nakauwi ng hindi nanghihina. Nagtagumpay akong matakasan ang bodyguard niya. Basta ang alam ko lang ay sinundan nila ako pauwi pero dahil kinausap ko yung Taxi Driver na iwala niya sa daan ang sumusunod samin. Mabuti nga at sinunod niya ako. Akala ko nga ay hindi.

Pagkapasok ko palang ng bahay bumungad na sakin si Manang na karga karga si Philip. Mabilis kong dinaluhan si Manang at binitbit si Philip at niyakap.

"Anak ko." Yon nalang ang nasabi ko at hinalikan sa noo.

"Vera, bakit ang aga mo naman ata?" Si Manang Leti siya yung pinaka close ko dito. At tiga alaga kay Philip.

"Uhm... sumama sakin pakiramdam ko. Nahilo ako doon. Hindi.. uhm ako sanay sa maraming tao." Pagsisinungaling ko. Umupo ako at hinele ang anak kong papikit na.

"Hindi naman po ba umiyak?"

"Hindi naman, naglalaro lang siya dyan." Tukoy niya sa crib ni Zerrick. Tumango nalang ako bilang sagot.

Hanggang ngayon ay nang hihina pa din ang katawan ko. Kaya't kumukuha ako ng lakas sa anak ko na ngayon ay nakapikit na. I checked my watch. It's already 3pm in the afternoon. 1 pm kasi ang start ng exibith. Hindi manlang ako nakatagal sa lugar.

Kamusta na kaya ang negosasyon doon? Nakuha o napili ba naman ang amin? O kay Alliah ang nakuha. Kung sabagay, hindi na katakataka ang bagay na 'yon. Ikaw na ang may asawa na CEO. Wait.. hanggang ngayon ay hindi ko alam kung anong business ang mayron sila. Oo alam kong may ari siya ng kompanya. Pero kung ano yung negosyo ay hindi ko alam. Imagine? Ganito siya kalihim sakin. Wala siyang pinapaalam sakin. Kaya ngayon. Hindu ko rin ipapaalam sakanya ang bagay na ito.

Sabay tingin ko sa anak kong natutulog na sa braso ko. Nanatiling tahimik si Manang Leti na nakaupo na rin sa tabi ko.

"Maraming salamat manang ah. Aakyat na po muna ako."

"Pagdalhan kita ng gamot at inumin." Sabi niya.

"Nako Manang, itutulog ko lang po ito ay ayos na." Tumayo nako sa pagkakaupo at dahan dahan ang aking kilos dahil baka magising pa ang anak ko.

Sa ganitong bagay, ayaw na ayaw kong naiistorbo sa pagtulog si Philip.

Nang naihiga ko na si Philip ay doon naman bumagsak ang luha sa mata ko. Sa ganito sitwasyon ay mas nanaig sakin ang kagustuhan na magkaroon na isang buong pamilya.

Alam mo yung feeling na may anak kana. Tapos may inuuwian kang bahay. May asawang mag aasikaso at aalagaan ka. Yung pakiramdam na gustong gusto kong maramdaman. Pero hindi na 'yon mangyayari pa. Kung sana noon pa, baka sakali. Pero ngayon? Huli na ang lahat para sa kahibangan ko na iyon.

Mahal ko pa siya. At nakikita ko na ang sarili kong kasama siya sa lahat. Gusto kong makita na kung paano niya alagaan ang anak namin. Kung paano niya kami aalagaan ng anak niya.

"Ganon ba talaga ang buhay? Kapag mahirap ka ay itchapwera kana?" Sa loob loob ko.

At kapag mayaman ka at kalevel ka. Ayos ka at pasok kana. Ganon ba talaga ang buhay? Kaunti lang ang nagbibigyan ng chansa na maging masaya ang mga mahihirap na kagaya ko?

I tried to be calm and wiped my tears. I want to be brave even I'm totally weaked.
Kapag dating sakanya ay ganito ako. I'm deeply inlove with him. And I'm scared for that. Even the past year, dahil sa dulo ako lang ang maiiwan sa ere.

Ginugol ko ang mga oras ko sa pag tanga at tulala sa kwartong ito. I looked at my child. Masarap ang tulog at payapa. I'm so sorry son. It woud be hard, yea. But I'll do anything to make you safe and give you everything.