Geçmişten Kalan

5

Beni seviyordu. Her halükarda belliydi. Peki ben karşılık verebilir miydim? Şans vermeli miydim?

Şimdi bunu düşünmeyecektim. Kaç gündür yemek yememiştim. Mutfağa gittim ve kendime yemek hazırladım.

Aklıma ufak bir şey ile ailem geliyordu aklıma.

Ben unutmaya çalıştıkça hep karşıma mi çıkıcaktı bu anılar?

Ben kaçmaya çalışıyordum ama o beni bırakmıyordu.

Böyle ömür boyu bu acıyla devam mı edicektim. Ufak bir nesne ile yine aklıma mi gelicekti o güzel mazim?

Yine ağlıyordum. Herzamanki gibi.

Kendimi çok çaresiz hissediyordum.

Beni kimse sevemez ki ailem gibi.

İnternette okumuştum. Birine birşey demek istediğinde onun karşısına geçip diyemiyorsan kağıda yazın o zaman rahatlıyacaksınız diye.

Şimdi bunu yapıcaktım. Elime kağıt kalem aldım ve yazmaya başladım.

Önce babamdan başlıycaktım. Baba - kız ilişkisi.

Sevgili Babam:

Senden o kadar çok şey öğrendim ki... Bilemezsin...
Hayır.. Hayır... Bilirsin... Senden daha derin kim beni bilebilir ki?

Babacığım sen, şair gibi yaşadın, bense, sadece mısralara döktüm yaşamını... Sonra dümdüz sıradan bir yazıyla karaladım bu satırları senin için...

Babacığım, sen ne cömert bir insandın... Vermekten, insanlar için birşeyler yapmak çabandan hiç yorulmadın...

Ben senden öğrendim insanca yaşamayı, insanca yaşatmayı...
Yaşamın raflardaki kitapları okuyup ezberlemekle bitmediğini...

Senin olmayan sorunlar için çözümler aramayı ve ömründen fedakarlık etmeyi...

Anana babana samimi hürmeti, iyi bir evlat olabilmekteki hikmeti...

Senden öğrendim, devasız dertlere bile çareler aramayı...

Zorluklardan yılmamayı, sorunları olanlara sırtımı dönmemeyi...
Olduğum yerde çarelerin tükenmediğini...

Hep senden öğrendim, ihanetlerine rağmen,
Öpsün diye uzattığın eli haince ısırmasına rağmen, Tanrı kulu, İnsanoğlunu affetmeyi...

Senden öğrendim, mutfaktaki yuvada gizli kalmış bir yaşamı...

Evimin içinde huzur aramayı.
Ve asla yolumu şaşırmadan yuvamın yolunu bulmayı...

Senden öğrendim, çevremdeki insanları dinlemeyi, anlamayı ve sevmeyi...

Dostlarıma, dost olabilmeyi, dost kazıklarına rağmen, dost kalabilmeyi...

Zehir etseler bile yaşamı, vazgeçmeden sevebilmeyi...

Senin babalığından öğrendim, kişinin özünde olması gereken İNSANLIĞI...
Sevginin sadece sözde değil, aslen yürekte olduğunu...

Yaşamınla öğrettin bana, şiiri mısralara esir etmenin anlamsızlığını...

Yazdığım satırların kağıttaki tek başınalığını...