When is the Day?

Kabanata 1

Reader

   

Hindi ko alam kung saan na ako dinala mg mga paa ko. Ang alam ko lang ay gusto kong makalayo sa kaniya. Gusto kong umiwas sa kaniya. Hindi pa ako handang magkaharap kami. Nandidiri pa ako sa sarili ko na bakit binigay ko ang lahat kay Arthur.
   

Arthur do his apology before he fly back to U.S. Hindi ko alam kung humingi din siya ng tawad kay Kris. Pero may nakita akong pasa sa kanang bahagi ng pisngi niya noong araw ng paglipad nila. I didn't know anything. I'm just too upset that time. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko noon kay Kris.

I break-up with him. Pinipigilan niya ako noong una. He's forcing me that it's alright. Na walang pagbabago sa paningin niya sa akin. Hindi siya galit o nandidiri sa akin.
   

Iyak ako ng iyak noon dahil iyon lamang ang nakiita kong paraan para hindi ko na siya masaktan. Alam kong mas mapapahiya lang siya kapag nagsimulang kumalat ang balita. And I want him to live peacefuly. Iyong matiwasay. At mangyayari lamang iyon kung wala ako sa tabi niya.
   

Umupo ako sa ilalim ng puno ng Acacia sa likuran ng unibersidad. Nakayuko lamang ako at walang tigil sa pag-iyak. Feeling ko mag-isa na naman ako.

Noong nakita ko ang mga titig niya kanina, hinang-hina ko. Parang kasalanan ko kung bakit naging ganoon siya. Kung bakit naging cold siya sa lahat. Knowing that his very helpful and friendly before. Ngayon ay siya lamang mag-isa. Sobrang guilty ko!
   

Pero ano ang buhay namin ngayon kung hindi ko siya iniwan? Ano kami ngayon kung nanatili ako sa tabi niya? Ang lahat ba ang lalayo sa kaniya dahil sa pandidiring nagawa ko? Iyong mga kaibigan niya ba ang iiwasan siya gayong nakalat ang balkta tungol sa nangyaari sa akin?
   

Nag-angat ako ng tingin ng tingin nang may kumalabit sa ulo ko. Napansin kong umuulan pero hindi ako nababasa.
   

I saw a guy standing infront of me, holding an umbrella while offering me a towel. He's wearing  jersey shorts, and a plain black shirt. With his thick eyebrows, gray charming eyes and a thin red lips. He looks hot with the style of his haircut.
  

"Thank you..."
   

Awkwardness filled the scene of us. How shit my life, umiiyak lang ako dahil sa lalaki kanina, ngayon pinalalandi na naman ako.
  

"What are you doing here? Mabuti at dumaan ako dito, delikado rito kung mag-isa ka. Andrew, by the way." Pagpapakilala niya sabay lahad mg kamay sa akin.
   

Tinanggap ko ito, "Trivian. You can call me Triv or Jai na lang." Binigyan ko siya ng matipid na ngiti. When his lips curved, hindi nakatakas sa akin ang napakalalim na dimple sa pisngi niya. Bakit kahit sobrang gwapo na ng nasa harapan ko at hindi naghuhuramentado ang puso ko?
  

"Gay?" Tanong niya habang nakangisi pa rin.
  

"Yes. Ok lang naman kahit huwag mo na akong sama-"
  

"Hindi naman por que nalaman ko ang tunay mong kasarian ay iiwan na kita. I respect you. Everyone should be respected though."
  

"Salamat..." Hindi ko alam kung anong mga isasagot ko sa kaniya. The only thing I want is to be alone right now!
 

"Sasamahan na lang kita rito hanggang sa bumiti ang lagay mo. Umaambon pa rin naman." Saad niya at umupo sa tabi ko. Mabuti at hindi nabasa ang mga lupa rito sa kinauupuan namin.
  

"Bakit ka umiiyak? Nahusgahan ka? Ganiyan dito, mapanghusga lahat. Kahit saan naman pala."
  

"It's about something. Hindi tungkol doon."