NOSTALGIA [Completed]

- 19 -

တရွေ့ရွေ့သွားနေတဲ့ ကားကြောင့်များ ခေါင်းမူးနေသလား၊ အိပ်ပျော်ပြီးတော့ပဲ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေသလား သေချာမသိပေမယ့် ဒီကိုယ်သင်းရနံ့ကို ရင်းနှီးနေတယ်။

အဆင်မပြေစွာ ငိုက်မြည်းနေခဲ့ရာက အခုသက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်စေတဲ့အရာက ဘာဖြစ်မလဲ။ 

သူရောက်လာသလားလို့ တွေးမိသော်လည်း မထင်ရဲပါ။ သို့သော် .. ဒီရင်ဘတ်နွေးနွေးဟာလည်း သိပ်ကို ရင်းနှီးနေပါရဲ့။ မျက်လုံးအစုံကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး အတည်ပြုလိုက်ဖို့ကိုလည်း မျှော်လင့်ပြီးမှ ဖြစ်မလာတဲ့ ခံစားချက်ကို မလိုချင်လို့ မရဲပြန်ဘူး။

" အသက် နိုးနေတာလား .. "

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ကားပေါ်မှာ ကြားလိုက်ရတဲ့ နှစ်ကိုယ်တည်းကြားရုံ ရင်းနှီးနေတဲ့ ခပ်တိမ်တိမ်အသံတစ်ခု..။

တကယ်ပဲ သူရောက်လာခဲ့သလား..။

မျက်လုံးကိုဖွင့်လို့ မော့အကြည့် မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းတွေဟာ တကယ်ပဲ ကိုယ့်ကိုငုံ့မိုးကြည့်နေခဲ့တယ်။

" မောင် နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ် "

ခေါင်းပေါ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောလာတဲ့ သူ့စကားအဆုံး ခေါင်းကိုသာ ခါယမ်းပြမိရင်း သူ့ရင်ခွင်သို့ တဖန် ပြန်လည်တိုးဝင်မိရုံမှတပါး အခြားမရှိ။

" ရပြီ .. မောင်အခု ငါ့အနားမှာ ရောက်နေပြီပဲ "

တစ်ကိုယ်လုံးကို ပြန်လည်ထွေးပွေ့ပေးထားတဲ့ သူ့ရင်ခွင်ထက်ပိုပြီး မက်မောစရာ ဘာမှမရှိတာ သေချာပါရဲ့။

ကားလေးက ရွေ့ရွေ့သွားနေဆဲ..။

ဆိုးလ်ကနေ ၃ နာရီလောက် ကားစီးပြီးတဲ့အခါမှာတော့ Camp ထွက်မယ့် နေရာကိုသွားမယ့် ခြေလျှင်စခန်းလေးကို ရောက်လာတယ်။ ဒီကနေ ခြေလျှင်တောင်တက်ရမှာမို့ အဖွဲ့အလိုက် ဆူဆူညံညံနဲ့ ပျော်ရွှင်နေကြလေရဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ကိုယ့်အုပ်စုနဲ့ကိုယ် စကားတပြောပြော၊ စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ တက်လာလိုက်ကြတာ ခရီးတစ်ဝက်ကျော်မှ ပင်ပန်းရကောင်းမှန်း သိကြတော့တယ်။

" မောလိုက်တာ .. "

" ဘတ်ဟျွန်းနီ အဆင်ပြေရဲ့လား။ သယ်ရတာ အရမ်းလေးနေရင် ကိုယ့်ကိုပေး "

ကျောက်တုံးလေးတစ်တုံးပေါ် ထိုင်ချရင်းပြောတော့ ချန်းယောလ်က ဘတ်ဟျွန်းလွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို မ, ကြည့်ပြီး အလေး၊ အပေါ့စစ်တယ်။

" ရတယ် ချန်း .. ငါ့ဘာသာ သယ်မယ် "

" လူကောင်ကွာတော့ အားချင်းလည်း ကွာတယ် ဗြောင်ကလေးရဲ့။ ဒါလေးပဲ သယ်ခဲ့ .. ဟုတ်ပြီလား "

ပြောပြောဆိုဆို ဘတ်ဟျွန်းသယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုလျှော့ပြီး သူ့အိတ်တွေထဲ ထိုးထည့်ကာ ရှေ့ကတက်သွားတော့ နောက်ကနေ အမှီလိုက်ရတယ်။ ဒီလူက အရပ်ရှည်တော့ ခြေလှမ်းလည်း ကျယ်တာမို့ သူ့ကိုမှီဖို့ အတော်လေးလိုက်ရသား။

အတန်းဖော်တွေလည်း ရှေ့ဆက်တက်သွားတဲ့ သူတွေလည်းတက်၊ နောက်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေလည်း ကျန်ခဲ့နဲ့ ဖရိုဖရဲတွေဖြစ်နေပြီ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အမောခံနိုင်ပုံချင်းမတူတော့ ဆရာတွေလည်း ဘာမှပြောမနေဘဲ အပေါ်မှာသာဆုံဖို့ သေချာမှာသွားကြတယ်။