Amantes medicus #Drarry✅

Rozdział XXI - część 2

Ginny ze śmiechem pociągnęła niechętną Hermioną na pełny parkiet. Granger tańczyła jak pokraka, nie mogąc skoordynować pracy rąk i nóg, ale nadal bawiła się najlepiej jak tylko sobie mogła wymarzyć na dzisiejszy wieczór.

Martwiła się, że przyjaciółka nie będzie chciała wyjść z domu po zerwaniu z Lisą, ale w momencie jak się z nią skontaktowała, Ginny zakładała właśnie rajstopy, gotowa ponieść się w wir imprez i klubów. Z radością do niej dołączyła.

Nie wiedziała ile wypiły, ale było to wystarczająco dużo wódki, aby teraz chichotać i parskać śmiechem, zataczając się przy tym na siebie i tańczących wokół ludzi.

- I pomyśleć, że matka chciała, abym spędziła z nią wieczór grając w karty! - wydarła się Ginny, okręcając Hermioną, przez co brunetka nie usłyszała ani słowa, ale za to prawie puściła pawia.

- Szkoda, że Harry'ego nie ma! - odwrzeszczała jej w odpowiedzi, a rudowłosa w tym czasie okręciła się biodrami, wzrokiem skanując tłum.

Szukała Viv, ale nigdzie nie było tego małego kupidynka. Spodziewała się, że znajdzie swoją byłą w jednym z klubów, w których były, ale dziewczyna widocznie miała inne plany na Sylwestra. Albo leżała naćpana w jakimś ślepym zaułku. Obie opcje były prawdziwe.

Błysk światła rozświetlił salę i Ginny dojrzała w tłumie czarne włosy obcięte na pazia.

- Pansy? - zapytała samą siebie.

- CO?! - krzyknęła Hermiona, bo muzyka była zbyt głośna.

- Idę coś sprawdzić!

- CO?!

- IDĘ COŚ SPRAWDZIĆ!

- Powodzenia! - krzyknęła Granger, nie mając bladego pojęcia o co Ginny chodziło, ale kiedy ruda zniknęła w tłumie zaczęła sama wywijać na parkiecie w swoim pokracznym tańcu.

Weasley przebijała się przez tłum, skupiona na krótkich włosach dziewczyny. Co ona tu robi? Czyżby poszła po rozum do głowy i uciekła z tego idiotycznego balu? A może pokłóciła się z rodzicami i teraz jest wolną osobą, bez narzeczonego? Skąd wiedziała, że Ginny będzie w tym klubie? Czy myślała o niej? Bo ruda myślała... aż za dużo.

Podeszła do pleców dziewczyny i poklepała ją w ramię. Nieznajoma obróciła się i Ginny z zawodem stwierdziła, że to nie Parkinson. Były do siebie podobne posturą, włosami i kształtem twarzy. Ale ta miała jasne oczy, podczas gdy tęczówki Pansy były przeszywająco czarne. Ta miała wąskie, cienkie usta, a wargi Pansy były kusząco pełne. Ale jeśli zignorować te różnice, to były identyczne.

- Tak? - dziewczyna uśmiechnęła się, taksując Ginny z góry na dół.

- Sorki, pomyliłam cię z kimś. - mruknęła ruda, chcąc wrócić do Hermiony, ale nieznajoma złapała ją za ramię. Oplotła szczupłe ramiona wokół szyi Weasley.

- Dla ciebie mogę nosić jakie imię tylko chcesz. - wyszeptała do ucha dziewczynie. Ginny spojrzała w jasne oczy. Bezimienna przygryzła wargę, starając się ją uwieść.

Złapała podbródek dziewczyny i pochylając się do pocałunku odpowiedziała:

- Więc dzisiaj nazywasz się Pansy.

- Jestem Pansy. - powiedziała dziewczyna przyciągając Ginny do siebie i łącząc ich wargi ze sobą.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Goyle spojrzał na przyjaciela z lekką niepewnością, ale Crabbe'a pozostawał spokojny. Wszystko im się udawało. W Dziurawym Kotle nikt na nich nie zwrócił uwagi. Przedostali się na Pokątną bez żadnych niespodzianek. Teraz, idąc pusta ulicą nawet nie musieli się ukrywać. Zmierzali prosto pod dom Pottera.