Manager /JJK ✔

19

4 gün sonra

Sonunda canım ofisime gelmiştim. HanJi'nin az önce gelip başkanın beni çağırdığını söylemesi dışında her şey güzeldi. Derin bir nefes aldım ve başkanın odasına girdim.

(Başkan)- Ah Yejin.. Gel.

Eliyle işaret ettiğinde yanına gittim ve gösterdiği dosyaya baktım. İş için çağırmıştı, ki zaten öyle olması gerekirdi ama bir anlığına kızacağını düşünmüştüm.

Gösterdiği iki dosyayı elime aldım ve odadan çıkmak için kapıya doğru yöneldim.

(Başkan)- Yejin ben.. Yani kusura bakma. İşleri sana yüklüyorum sanırım. Mesain bundan sonra altıda bitecek. Kolay gelsin.

Gülümsedim ve eğilip odadan çıktım. Yarın biraz fazla işim vardı ama bugün azdı. Bu nedenle yarınki işlerimin birazını bugüne sığdıracağım.

∆∆∆

Mesaimin bittiğini gördüğümde yarın için çok az bir işim kalmıştı. Azar azar bitirmiştim bütün işleri. Ayrıca bugün üyelerden de ses yoktu.

Şirketten çıkıp arabaya bindim ve hızlıca yurda geldim. Bu saatlerde genelde girdiğim anda birini görürdüm. Kimseyi görmemem biraz garip gelse de odama doğru ilerledim. Koridorda yavaş yavaş yürüyordum, olur da birini görürüm diye. Fakat kimse yoktu. Odalardan da tık gelmiyordu.

Odamdan üzerime tayt ve uzun bir sweat geçirip dışarı çıktım. Koridorun başından sonuna kadar bütün odaların kapısını çaldım ama yine tık yoktu. Aşağı inip biraz daha bakındım ve sonunda güvenliğin yanına gittim.

(Yejin)- Çocuklar nerede?
(Güvenlik)- Baya oldu çıkalı. Bakayım..

Önündeki bilgisayara döndü ve garip garip tuşlara bastı.

(Güvenlik)- Şehirden çıkmışlar. Issız bir yerde durmuş olarak gözüküyorlar.

Gösterdiği kısmı telefonumdan çektim ve oraya gitmek için arabaya bindim. İçimdeki garip his kalbimi tırmalıyor gibiydi.

∆∆∆

Uzun bir yolun ardından gördüğümüz yere geldim. Arabayı, gördüğüm rastgele bir köşeye park edip yavaş yavaş yürümeye başladım. Hafif ileride çocukların arabasını görünce adımlarımı hızlandırdım ve gittiğimde arabanın için boş olduğunu gördüm.

Yürü yürü bitmeyen yolun daha ortalarındayken oda benzeri bir yer gördüm. Arabama çok uzaklaşmış olmam gerçekten kötü hissettirse de çocukların orada olduğunu anladım. Nasıl mı? Çünkü neden olmasın?

Deponun yanına gittiğimde çocukların içeride bağlı bir şekilde durduğunu gördüm. O an gözümde canlandı. Bu daha önce dosya almaya geldiğin yerdi. Eksik olur mu kötü kahramanımız! Çocukların hemen karşısında oturuyordu. Ne zaman şu depoya gelsem içimde bir kahramanlık beliriyor. O an gelen kahramanlığı bastıramayıp daldım içeriye.