Lies Behind His Eyes

Chapter 18

The atmosphere going home is nerve racking or maybe... it's just me. I'm too tense to answer Chase's question.

Ilang beses niya akong tinanong kung bakit ako umiiyak pero tanging ang pag iling lang ang sinasagot ko sa kanya. I wanted to tell him everything but I'm too scared.

I'm scared that after everything, he will leave me. Natatakot akong mawala siya sa akin.

His warm hand rested on my thigh made me calm. Ang mahinang pagbuntong hininga ko lang ang maririnig, habang ang maya't mayang pagsulyap sa akin ni Chase ang pumuno sa buong byahe.

I don't want to go home yet that's why I asked him if I can stay in his house, instead. I wanted so bad to be with him.

Iniwan ko muna ang lahat kay Enzo. Ang slingbag lang ang dinala ko. Matapos ang pagsalubong niya sa akin sa airport ay hindi ko na alam kung saan nagpunta si William. He's gone when I looked back at his position.

It was past lunch when we arrived at there house. I don't have an appetite to eat. Hinayaan niya na lang ako makapagpahinga muna sa kwarto... kasama siya.

Ang kanyang pamilyar na amoy ang sumalubong sa amin.

"Baby, what's wrong? Your silence is killing me." He whispered. Maamo ang tingin na nakatitig lang sa akin. May pag aalala na rumehistro sa kanyang gwapong mukha.

Tanging ang mahigpit ko lamang na pagyakap ang naisagot ko sa kanya.

Letting me sit on his lap will always be his favorite position. I didn't complain about it. I like his warmth, afterall. But still little by little this guilt is eating me. He needs to know everything that happened back there, but here I am trying to be a coward, again.

Mabilis niyang naiangat ang mukha ko at hinarap sa kanya. "Tell me, why are you crying, Georgina?"

Napakagat ako sa labi. Pinipigilan ang pagpatak lalo ng mga luha. "I-I'm sorry. I'm s-sorry."

He gently wiped the tears that is cascading on my cheeks. Ang titig ay hindi inaalis sa akin.

"Why are you saying sorry? Tungkol ba 'to sa mga tawag ko na hindi mo nasagot?" Napabuntong hininga siya. "It's alright, baby. I'm not mad at you."

I wanted to tell him that this isn't about that but, I can only shooked my head.

Nahihirapan kong paulit ulit na iniling ang ulo.

"It's okay if you can't tell me yet, but please, stop crying."

Tanging ang mabagal na pagtango na lang ang naisagot ko. Pigil na muling pumatak ang mga luha.

He runs his fingers through my hair. Tila pinapakalma ako. Habang ako'y mahigpit lang ang pagkakayakap sa kanya. Tila takot na naman na mawala siya sa paningin ko.

Maybe, I can tell him someday. But, right now? I don't think I can. I can't bear another heartbreak.

If lying to him will make him stay with me, then, I don't care. I will gladly do it. Natatakot lang akong mawala siya, kasi alam ko... mas matindi pa 'to sa pagkagusto. Mas malalim 'to kumpara sa naramdaman ko kay William. And that... scares the hell out of me.

Ilang minutong katahimikan ang namayani sa amin bago ko makuhang makapagsalita.

"I miss you..."

Pinatakan niya muna ako ng halik sa ulo bago ko narinig ang malalim na pagbuntong hininga niya.

"I miss you too, baby... so much. You didn't know how much I tried to go back there." Humigpit ang yakap niya. "The company is the only one stopping me." He added. Pagod ang tono ng boses.