Mr Larry (#TYS21)

Κεφάλαιο 8

Να πω την αλήθεια πέρασε ένας μήνας και εγώ δεν έχω όρεξη να βγω από το σπίτι.Ούτε να φάω δεν έχω όρεξη.Εδώ με το ζόρι πίνω νερό.Και εκτός από αυτά,έχω την αδερφή μου και τον Μπομπ να μου λένε ότι έχει αλλάξει η συμπεριφορά μου.Αλλά ποιος ξέρει αν έχει αλλάξει.

Οι ώρες περνάνε πια αργά.Κοιτάζω το ρολόι που έχω κρεμασμένο στο δωμάτιο μου και όλο αναρωτιέμαι γιατί δε περνάει η ώρα.Και αυτό το παθαίνω και τη νύχτα.Δυσκολεύομαι πολύ να κοιμηθώ.Μη πω ότι δε κοιμάμαι καθόλου.Όταν ξαπλώνω νιώθω το κεφάλι μου να σπάει.Βλέπω τα πάντα να γυρίζουν.Και δυστυχώς,αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ.

Και όχι μόνο αυτό.Κάθε βράδυ βλέπω συνέχεια εφιάλτες.Τους ίδιους εφιάλτες.Ή μάλλον,τον ίδιο εφιάλτη.Βλέπω στον ύπνο μου τη στιγμή που η Τερέζα τραυματίζεται θανάσιμα.Και μπορώ να πω ότι πια το έχω συνηθίσει.Ξέρω ότι θα πέσω για ύπνο και θα δω τον ίδιο εφιάλτη.

Και ποιο είναι το θέμα;Δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν.Ούτε στους γονείς μου,ούτε στην Τζέσικα,ούτε ακόμα και στον Μπομπ.Δε ξέρω γιατί αλλά νιώθω ότι δε πρέπει να πω τίποτα.Νιώθω ότι πρέπει να τα περάσω μόνος μου όσα περνάω.Από τη στιγμή που εγώ φταίω για το θάνατο της Τερέζα,το μόνο που νιώθω ότι πρέπει να κάνω είναι να τα περάσω όλα μόνος μου.

Και μιας και το ανέφερα,άκουσα κάποιον να χτυπά την πόρτα.Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να έρθει κανείς να μου μιλήσει,αλλά όποιος και να είναι θα τον αφήσω να μπει.Και ποιος ήταν τελικά;Ο Μπομπ.Ο κολλητός μου.Θα τον αφήσω να μπει.Μπορεί να μη θέλω να μπει κανείς μέσα,αλλά ο Μπομπ είναι ο κολλητός μου.
《Μπορώ να μπω》,μου είπε έχοντας το μισό του σώμα μέσα στο δωμάτιο και το άλλο απέξω.
《Έλα,πέρνα》

Μπήκε μέσα και τον είδα που με πλησίασε για να κάτσει στο κρεβάτι.
《Κολλητέ,στο έχω ξαναπεί και θα στο ξαναπώ.Βγες επιτέλους έξω.Μου έχει λείψει να καθόμαστε στη γειτονιά να παίζουμε μπάλα》

Αναστέναξα.
《Δε μπορώ κολλητέ.Δε μπορώ και το ξέρεις》
《Άκουσε με.Η ζωή είναι ωραία.Δε μπορείς να μείνεις για πολύ εδώ μέσα.Έλα,θα πάμε να σε κεράσω μπέργκερ》

Σηκώθηκα πάνω και αναστέναξα.
《Μπομπ.Σου το έχω ξαναπεί.Δε βγαίνω ξανά από εδώ μέσα.Το κατάλαβες;》

Δε πρόλαβε να απαντήσει διότι μπήκε στο δωμάτιο η Τζέσικα που είχε ακούσει όλη τη συζήτηση.
《Αδερφούλη,ο Μπομπ έχει δίκιο.Κάνε μας τη χάρη και βγες επιτέλους από το σπίτι》
《Σας είπα κάτι.Δε πρόκειται να βγω έξω από το σπίτι》,απάντησα και έριξα μια γροθιά στον τοίχο,με την Τζέσικα να με πλησιάζει.
《Αδερφέ,κάντο για μας.Με αυτά που κάνεις μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου》
《Κολλητέ,καλά σου λέει.Μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου》

Θύμωσα.Αλλά δε θέλω να ξεσπάσω πάνω τους.Δεν είναι σωστό.
《Αδερφούλη,πρέπει να βγεις έξω.Να δεις τον κόσμο.Και ποτέ δε ξέρεις.Μπορείς να γνωρίσεις και καμία κοπέλα》
《Όχι.Δε θέλω.Δε ξαναβγαίνω.Και ό,τι και αν συμβεί,εγώ δε παντρεύομαι άλλη κοπέλα》

Το έχω ξαναπεί.Η Τερέζα είναι το κορίτσι που αγάπησα.Και της είχα πει ότι θα παντρευτούμε.Αλλά αφού πέθανε,δε πρόκειται να παντρευτώ άλλη κοπέλα.Το είπα και στην Τερέζα τη στιγμή που πέθανε.Αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια.
《Κολλητέ,δε ξέρεις τι λες》
《Ξέρω μια χαρά τι λέω.Τέλος πάντων,συγγνώμη που σας φωνάζω,αλλά πρέπει να καταλάβετε τι περνάω》
《Καταλαβαίνουμε μια χαρά.Γι'αυτό να ξέρεις εγώ θα περιμένω κάθε μέρα να βγεις έξω να παίξουμε》,μου είπε ο Μπομπ και βγήκε από το δωμάτιο.Η Τζέσικα όμως έμεινε μέσα.Έκατσε ξανά στο κρεβάτι.
《Λάρρυ,δε ξέρεις πόσο στεναχωριέμαι που σε βλέπω έτσι》
《Μην στεναχωριέσαι αδερφούλα》
《Δε μπορώ Λάρρυ.Δε μπορώ να σε βλέπω έτσι》

Αναστέναξα.
《Δε μπορώ άλλο Τζέσικα.Μου λείπει.Μου λείπει το γλυκό χαμόγελο της》
《Καταλαβαίνω αδερφέ.Εγώ είμαι εδώ.Και δε πρόκειται να σε αφήσω καμία στιγμή από τα μάτια μου》

Την αγαπώ την αδερφή μου.Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή είναι δίπλα μου.Παρόλο που δεν της έχω πει ακόμα τι περνάω.Δε ξέρει τίποτα για τους εφιάλτες.Και δε θέλω να μάθει.Η Τζέσικα είναι πολύ ευαίσθητη.Αν της πω τι γίνεται κάθε μέρα,δε ξέρω τι θα πάθει αλλά μάλλον δε θα είναι καλό.Γι'αυτό,δε της λέω τίποτα.

Αλλά δεν έπρεπε να πω τίποτα στον Μπομπ;Ή στους γονείς μου;Αυτοί δε πρέπει να ξέρουν τίποτα;Μάλλον όχι.Όπως είπα,θέλω να τα περάσω όλα μόνος μου.Και θα συνεχίσω να τα περνάω μόνος.Το έχω πάρει απόφαση εδώ και μέρες.Και θα συνεχίσω έτσι.Αλλά ας πάω για ύπνο τώρα.Με περιμένουν οι εφιάλτες να μου κάνουν παρέα.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου για να μπορέσω να κοιμηθώ.Όμως,όπως κάθε βράδυ,ένιωσα το κεφάλι μου να σπάει.Ένιωσα τα πράγματα του δωματίου να γυρίζουν γύρω γύρω.Όμως,για πρώτη φορά,είδα μπροστά μου και τη σκηνή του τραυματισμού.Ενώ τις άλλες φορές έβλεπα είτε τον εφιάλτη,είτε ένιωθα το κεφάλι μου να σπάει,αυτή τη φορά τα έβλεπα ταυτόχρονα.Σηκώθηκα από το κρεβάτι και προσπάθησα να φτάσω στην πόρτα.Έπιανα το κεφάλι μου,προσπαθώντας να ξεχάσω τη σκηνή του τροχαίου.

Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να ανοίξω την πόρτα και να βγω έξω.Έπεσα απευθείας στον τοίχο που υπήρχε απέναντι από το δωμάτιο μου.Ζαλιζόμουν.Προχώρησα κι άλλο και έφτασα τελικά στο μπάνιο.Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.Δεν ήξερα που να πάω.Έριξα κάτω ό,τι έβρισκα.Καλλυντικά,οδοντόβουρτσες και ο,τι άλλο έβρισκα.Ξαφνικά,έτσι όπως ζαλιζόμουν,άνοιξα και δύο ντουλαπάκια πάνω από τον νιπτήρα.Και πάλι έριξα κάτω πράγματα.Ένα από αυτά ήταν ένα ξυραφάκι.Το πήρα στα χέρια μου...