Երբ Արևն Առաջին Անգամ Մայր Մտավ

Մաս 36

Առավոտ։ Սթեյսին ամբողջ գիշեր արթուն լուսացրեց։ Առավոտյան շուտ Մարիան եկավ։ Բժիշկները ոչինչ չէին ասում։ Ահա վերջապես նրանցից մեկը։
-Ինչպե՞ս է վիճակը։
-Ամեն ինչ լավ է։ Մի անհանգստացեք։
-Իսկապե՞ս։
-Այո։ Ուղղակի հոգնածություն էր, արդեն լավ է։ Մի երկու ժամից դուրս կգրվեք։
-Կարո՞ղ եմ տեսնել։
-Հինգ րոպեյից։
-Լավ։ Շնորհակալ եմ բժիշկ,-Սթեյսին խորը շունչ քաշեց, ու հենվեց պատին։
Բժիշկը մտավ Մայքի հիվանդասենյակ։
-Ինչպե՞ս ես։
-Լավ։
-Ասացի այնպես, ինչպես ասել էիր, բայց շատ սխալ ես անում։
-Գիտեմ ինչ եմ անում բժիշկ։ Ավելի լավ կլինի, եթե ե՛ս նրան ասեմ։
-Բայց արդեն շատ ես ուշացրել, սկսիր բուժումներ ընդունել։
-Ինձ ուղիղ ասացեք բժիշկ, ինչքա՞ն ժամանակ ունեմ։
-Էդպես մի՛ խոսիր։ Ես Աստված չե՛մ, չե՛մ կարող ասել։ Ավելի լավ է բուժվես, ու ապրելու մասին մտածես, ո՛չ թե մեռնելու։
-Ինձ երեխայի տեղ մի՛ դրեք։ Մոտավոր ժամանակ ասեք։ Ճի՛շտը։
-Բայց...
-Բժի՛շկ։ Ճի՛շտը։
-Եթե չսկսես բուժվել՝ քիչ։ Արդեն վիճակդ շատ լուրջ է։ Հիվանդությունը շատ է զարգացել։
-Ժամանակ։
-Երեք ամիս։ Բայց դա մաթեմատիկական հաշվարկ է։ Նման թվերին բանի տեղ մի դիր։ Կբուժվես, ու ամեն ինչ լավ կլինի։
-Միջինը երկու ամիս։
-Տե՛ս, ես ինչ եմ ասում, դու ինչ։ Ինձ լսելու փոխարեն միջինն ես հաշվարկում, ու ավելի կարճացնում կյանքդ։
-Ուզում եմ ռեալ նայել, ու հույսով չսփոփել ինձ։
-Սխալ ես անում։ Ինչևէ։ Կինդ հիմա կմտնի քեզ մոտ։
-Հա թող գա, հիմա կպատրաստվեմ ու դուրս կգրվեմ։
-Գոնե մի քանի օր պարկեիր։
-Չէ դրա կարիքը չկա։
Բժիշկը խորը շունչ քաշեց։
-Գնամ բերեմ կնոջդ։
-Շնորհակալ եմ։
Սթեյսին մտավ Մայքի մոտ։
-Սիրելի՜ս,-վազեց ու գրկեց ամուսնուն,-Վախեցել էի։
-Ամեն ինչ լավ է իմ Սթեյսի։ Օգնիր հաքնվեմ, ու գնանք տուն լա՞վ։
-Լավ։
-Ի դեպ, արի գրկեմ,-Սթեյսին ժպտաց, ու գրկեց Մայքին,-Շնորհավորում եմ հաղթանակդ, հաղթո՛ղ։
-Շնորհակալ եմ Մայք, շնորհակալ եմ սիրելիս։