Երբ Արևն Առաջին Անգամ Մայր Մտավ

Մաս 8

Նրանք արդեն երկա՜ր ժամանակ է, ինչ խոտերին նստած արևածագին էին սպասում։
-Հետաքրքիր է չէ՞, մենք մարդկանց իմ արև ենք կոչում, հաշվի չառնելով, որ արևը միլիոնավոր մղոններ հեռու է մեզանից։
-Ես նման բառերով չեմ դիմում ոչ ոքի։
-Ես էլ։ Ավելի իրական բառեր կան։
-Արևից էլ իսկակա՞ն։
-Հավատա այո։
-Օրինա՞կ։
-Իմ արև ասելու փոխարեն, ուղղակի կարող ես ասել ԻՄ։ Դա ավելի գեղեցիկ ու տարբեր է, քան իմ արևն ու մնացած այլ շաբլոն դարձած բառերը։
-Ճիշտ ես։ Ճիշտ ես իմ Մայքի։
-Իմ...
-Ժամը քանի՞սն է։
-Արդեն հինգն է լինում։ Քունդ տանո՞ւմ է։
-Մի քիչ, բայց կդիմանամ։
-Երբ տեսնես, կհասկանաս, որ իսկապես արժեր դիմանալ։
-Չեմ էլ կասկածում։
-Փաստորեն քո առաջին արևածագը 2018 թվականի հուլիսի 22-ին եղավ։
-Փաստորեն։
-Արժե գրել։
-Ինչի՞ համար։
-Որ հիշես։
-Հետաքրքիր բան ես ասում, անպայման կգրեմ։
-Դու կյանքի օրագիր ունեցե՞լ ես։
-Չէ։
-Չե՞ս սիրում պահել։
-Ձևը չգիտեմ։
Մայքը սկսեց ծիծաղել։
-Ձևը չգիտե՞ս։
-Մի ծիծաղիր, լուրջ եմ ասում։
-Իսկ ես ունեմ։ Ես իմ ամեն օրը գրում եմ։
-Լո՞ւրջ Մայք։
-Հա լուրջ։
-Մի օր կտա՞ս կարդամ։
-Մի օր անպայման։
-Հեգնական տոնդ ինձ դուր չի գալիս, չե՞ս ուզում տալ։
-Կտամ։
-Ե՞րբ։
-Երբ համարձակվեմ։
-Բայց ինձ մի բան ասա։
-Ի՞նչ ասեմ։
-Իմ մասին գրե՞լ ես։
-Հենց առաջին էջում։
-Լո՞ւրջ։
-Այո։
-Ես ուրախությունից կխելագարվե՜մ,-Սթեյսին գրկեց Մայքին,-Կլինի՞ գլուխս ծնկներիդ դնեմ։
-Հա իհարկե։
Սթեյսին պառկեց խոտերի վրա, ու գլուխը Մայքի գրկին դրեց։
-Դու իմ կյանքում հանդիպած ամենահոյակապ մարդն ես։
-Ինձ թվում է Աստված հիանալի արվեստագետ է։
-Իսկապես որ։ Արևը դուրս է գալիս Մայք,-ուրախ վեր թռավ աղջիկը։
-Իսկ Արևից հետո նա ստեղծել է քե՛զ,-Սթեյսին ամենագեղեցիկ հայացքով նրան նայեց,-Ես պատկերացնում եմ, թե նա որքա՜ն է տանջվել քո ժպիտը ստեղծելուց։
Սթեյսը ժպտաց, հետո գլուխը դրեց Մայքի ուսին։
-Մայք իմ ժպիտը Աստված չի ստեղծել, այլ դու։ Դու վերադարձրել ես իմ կորած ժպիտը։
-Նա չէր կորել, նա թաքնվել էր։
-Իրականում նա չկար։
-Դե ուրեմն ինձ համար ավելի հաճելի է նրան ո՛չ թե գտնելը, այլ ստեղծելը։
-Իմ դեմքին ժպիտ նկարող Մայքի։
-Քո շնորհիվ է գիտե՞ս, որ ես նկարիչ եմ դարձել։
-Խելագար։
-Լուրջ։ Հա՜, ես միշտ էլ գնահատել եմ կյանքը, բայց ինձ համար այն գնալով սև ու սպիտակ էր դառնում։ Ծննդյանս օրը ես ծնվեցի երկու անգամ։ Երբ գլխով մտա տորթի մեջ, ու, երբ տեսա քեզ։
-Աստված իմ, ես ինձ իսկապես սկսում եմ սիրել։ Ես լավն եմ։
-Վերջապե՜ս, Սթեյսին ասաց, որ ինքը լավն է։
-Այո Մայք, ես իսկապես լավն եմ։
-Մենք լավն ենք Սթեյս, մենք շատ լավն ենք։
-Մենք ամենալավն ենք։
-Գոռա՜, ասա՛, որ մենք ամենալավն ենք։
-Մենք ամենալա՜վն ենք,-գոռաց Սթեյսին, ու կանգնեց։
-Մենք ամենալա՜վն ենք,-գոռաց Մայքն ու նույնպես կանգնեց։
-Արևածա՜գ, ես կյանքում առաջին անգամ արևածագ եմ տեսնում,-Սթեյսին շարունակում էր գոռալ,-Երկինք դու սիրո՞ւմ ես մեզ։ Մենք էստե՜ղ ենք։
-Յու հո՜ւ,-նրանք գոռում էին խելագարների պես։ Սթեյսին ընկավ Մայքի պարանոցն ու Մայքը պտտեցրեց նրան, հետո կանգնեց, ու Մայքը ձեռքը գցեց նրա ուսին։ Ու իրար գրկած նայում էին դեռ ծագող արևին...