We're Not Friends / ❝Wolfstar❞

warm and safe

Sirius ilk gece, ortak salonda çıkan evet herkes birbirini çok özlemiş karmaşıklığı yüzünden yapamadıkları grup uykularının ortasında, arkadaşlarını izleyip ağlıyordu.

Normalde iki üç yaş sonra bitmesi gereken ağlaması biraz uzadığında, çocuklar uyanmasın diye, sıkış tepiş yattıkları yataktan kalkıp tuvalete girdi.

Aynaya bakarak ağlarken ne kadar güzel göründüğünü düşünürken, arkasından gelen seslere bakılırsa gözlerini silmesi için en fazla 10 saniyesi vardı ve bunu yapmak için fazla ağlamış gibi göründüğünü düşündüğünden buna uğraşmadı. Gelen onunla dalga geçerse onu boğup klozete tıkabilirdi, böylece ağlamaya devam ederdi.

"Hey, Pati. Sen ağlıyor musun?"

Remus biraz uykulu, biraz endişeli görünüyordu ama Sirius'a kalsa onun için şuan sadece sıcacık derdi.

"Elbette hayır, Aylak. Sadece.." diye başladığı cümlesini, ona doğru gelen çocuğa bakarken daha fazla devam ettiremeyeceğini anladığında omuzları düştü. Gözlerini Remus'tan kaçırıp "Sen git, hemen gelirim." dedi.

Remus karşısına geçip elleriyle onun omuzlarını tuttu. Sirius Remus'un sıcacık ve güvenli hissettiren yeşillerine baktı. Remus yüzünde hafif ve anlayışlı bir gülümsemeyle ona bakıyordu. "Saklanman gereken biri varsa bile o ben değilim, Pati. Seni yargılayacak son kişi bile olmam."

Sirius bunu zaten biliyordu.

Bildiğini Aylak'a da göstermek isteyerek ona güven veren küçük bir gülümseme gönderdi. Ellerini, onun omuzlarını saran ellerine yaklaştırdı ve onun kollarına koydu. "Biliyorum, Rem."

Normalde cümlesine devam etmezdi. Ancak galiba gözyaşlarını yutmuştu ve gözyaşı onda kafa yapıyordu.

"Dünyadaki en güven verici şeylerden biri sensin. Seni tanımlayacak olsam tek kelimeyle sıcacık derdim..." deyip ellerini onun beline sardı. Kafasını göğsüne koyarken Aylak kollarını ona dolamıştı.

"Aynı ev gibi. Güvenli ve sıcak."

Gözyaşı onda kesinlikle kafa yapıyordu.