MagAlice Story

Rozdział 12

Od rana nie czułam sie zbyt dobrze. Chyba jakieś choróbsko mnie złapało. Nie wyszłam z swojego "mieszkanka" ani razu, ciągle wydmuchiwałam nos w chusteczki i źle się czułam. No cóż, niby jestem odporna a jednak się gdzieś musiałam przeziębić.
Najgorzej.

Gdy tak sobie leżałam przyszedł Moon, który wsadził łeb do namiotu i patrzył na mnie z wyczekiwaniem.

- Lightuś, nie czuję się dzisiaj na siłach aby jechać na przejażdżkę. Przepraszam... - powiedziałam mu ze smutkiem.

Zarżał cicho i odszedł.

*MoonLight*

Gdy ją zobaczyłem w takim stanie jakim była zrobiło mi się dosyć smutno. Zawsze jak była chora musiała siedzieć w domu bez odwiedzin u mnie. Musiałem coś zrobić.

Podkłusowałem do namiotu i zarżałem głośno, by zwrócić kogoś uwagę. Po chwili z niego wyszedł sam magik.

- Co się dzieje, MoonLight? - zapytał mnie ze zdziwieniem.

Drobiłem w miejscu i wskazałem mu namiot, prychając niespokojnie.

- Coś z Alice, tak? Zaraz do niej pójdę - domyślił się magik i wszedł na chwilę do namiotu.

Poinformował wszystkich o przerwie w próbie jakiegoś pokazu i wrócił. Od razu skierował się w odpowiednim kierunku.

*Alice*

- Uhm... cześć - powitałam magika i wydmuchałam nos w chusteczkę.

- Rozchorowałaś się, moja ptaszyno? - zapytał z troską, siadając na brzegu mojego łóżka i patrząc na mnie.

- Ta...

Przyłożył swoją dłoń do mojego czoła i skrzywił się.

- Masz gorączkę - poinformował. - Przepraszam Cię najmocniej, ale nie wiem jak mógłbym Ci ulżyć, bo nie mam uzdrawiających umiejętności.

- Rozumiem... Czy mógłbyś chociaż mi załatwić więcej paczek chusteczek i herbaty?

Po chwili rzeczywiście pojawiły się większe ilości, wyczarowane przez niego.

- Dziękuję...

- Pójdę załatwić jakieś tabletki dla Ciebie, aby Ci ulżyło - stwierdził, wstając z łóżka i wychodząc z namiotu.

Cieszyłam się, że się przejmował moim stanem. Nie wiem co bym bez niego i mojego kochanego MoonLighta zrobiła...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dzisiaj nie wybrał się na Ranczo Starshine. Dał mi te tabletki i obiecał, że będzie do mnie zaglądał. Tak też robił co jakiś czas, dzięki czemu nie czułam się samotna.

Gdy w domu chorowałam, mama przynosiła mi kilka rzeczy i praktycznie cały dzień siedziałam sama, śpiąc i oglądając filmy. Tutaj miałam inaczej - nie byłam tak do końca sama, bo gdzieś tam obok ciągle był mój koń, a zamiast filmów rozmawiałam z magikiem.

Gdy tak sobie rozmyślałam ponownie tego dnia przyszedł do mnie.

- Lepiej się czujesz, mon chéri? - zapytał.

- Tak - odpowiedziałam.

- Cieszę się.

Ciekawe, czy on... Boże, znowu to zrobiłam. Popatrzył na mnie z wyczekiwaniem.

- Ciekawe, czy ja... co? - uśmiechnął się zachęcająco.

- Szczerze? - przytaknął. - Czy... naprawdę Cię zmartwiła moja choroba?

Nie zaśmiał się, lecz popatrzył na mnie z powagą.

- Tak - odpowiedział bez wahania. - Nie chcę, aby ktokolwiek pod moją opieką źle się czuł, a tymbardziej Ty.

- To miłe, że tak się o mnie troszczysz...

- Alice - powiedział, łapiąc mnie za dłoń i patrząc na mnie. - Spójrz na mnie.

Zrobiłam to.

- Pamiętaj, że wielu rzeczy przede mną nie ukryjesz. Jednak to nie oznacza, że jestem wszechwiedzący. Jak zdążyłaś zauważyć, nie mogę Ci ulżyć w chorobie i często korzystam z czytania w myślach.

- Czyli tak naprawdę w każdej chwili możesz wszystko ode mnie wyciągnąć - stwierdziłam.

- I tak, i nie - zdziwiła mnie jego odpowiedź. - Nie potrzebuję aż takiej wiedzy, dlatego nie korzystam z tego cały czas. Jest też pewien limit, którego nie chcę doświadczyć ponownie, bo skutki nie są zbyt przyjemne.

- Rozumiem...

- Dzisiaj rano z tego nie skorzystałem, gdyby nie Twój wierzchowiec nie dowiedziałbym się o Twoim złym samopoczuciu. Bardzo Cię za to przepraszam.

- Nie, nie, nie przepraszaj, nie mogłeś tego przewidzieć...

- Owszem, mogłem - zaprzeczył, odgarniając z mojej twarzy kosmyk włosów i uśmiechnął się do mnie. - Lepiej, żebyś dzisiaj zrezygnowała z wróżby. Nie narażę Cię na to, nawet jeśli już się lepiej czujesz.

- Dobrze... Nie wiem co bym bez Ciebie zrobiła.

Zamiast odpowiedzieć przytulił mnie.

Nie spodziewałam się tego, ale wtuliłam się i poczułam się bezpiecznie w jego ramionach.

- Nawet nie wiesz ile dla mnie znaczą takie słowa. Dziękuję - wyszeptał.

*Ydris*

Nawet nie wiecie, ile dla mnie znaczy ta niezwykła osoba, którą ledwo poznałem, lecz... nie wiem, czy moje uczucia są prawdziwe. Czy Pandorianinie mają ludzkie uczucia?