Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 7 «Τραύματα»

Τραύματα, άλλα γιατρεύονται με το πέρασμα του χρόνου και άλλα παραμένουν για πάντα ανοιχτά, τι είναι όμως αυτό που τα προκαλεί; Άλλα προκαλούνται από μια απότομη τριβή, άλλα από μια σύγκρουση ή διαμάχη και άλλα είναι ψυχολογικά, αυτά όμως δεν μπορούν να κλείσουν αν δεν το θελήσουμε εμείς οι ίδιοι και τις περισσότερες φορές δεν παίρνουμε εμείς αυτήν την απόφαση, την παίρνουν άλλοι για μας, αυτοί που υποτίθεται ότι έπρεπε να μας φροντίζουν είναι και αυτοί που ματώνουν τις πληγές ακόμη περισσότερο με τις λέξεις τους, τις πράξεις τους, ακόμα και με ένα βλέμμα, και όταν το καταλάβουμε και προσπαθήσουμε να τρέξουμε, να ξεφύγουμε από τα δεσμά τους,όλη η φωνή μας γίνεται πόνος που μας κρατάει προσκολλημένους στο πάτωμα μέχρι να μας πιάσουν ξανά......και όταν το καταφέρουν τα τραύματα κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα......μας αφαιρούν την λογική και μέσα στη ζάλη μπαίνει μέσα τους.....η τρέλα.

Τα λουλούδια είχαν αρχίσει ήδη να διαδίδουν την μυρωδιά του πρωινού και ο αέρας χτυπούσε πάνω στο τζαμί του αυτοκινήτου του Ryan καθώς οδηγούσε προς το σπίτι της μητέρας του. Η Ελένα επέμενε ότι ήθελε να την γνωρίσει, κάτι μέσα της φώναζε ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να της φανερώσει τρόπους διαφυγής γιατί μοιράζονταν τα ίδια τραύματα, τα τραύματα όμως της Ελένας παρέμεναν άγνωστα στον Ryan αλλά θα τα μάθαινε αργά ή γρήγορα και τότε θα ερχόταν η στιγμή που και οι δυο θα μάθαιναν με τον πιο σκληρό τρόπο, μέχρι που είναι ικανοί να φτάσουν για να γίνουν ελεύθεροι. 

Για την προηγούμενη νύχτα δεν μιλούσε κανείς τους, ότι είχε ζήσει η Ελένα εκείνο το βράδι ήταν γραμμένο πάνω στα χείλια της, αλλά δεν ντρεπόταν γιατί ήξερε ότι δεν ήταν άλλη μια αγάπη για αυτήν, δεν ήταν ένας άσκοπος έρωτας που θα κρατούσε μόνο μια στιγμή, δεν αγάπησε για να αγαπήσει! Για να μην νιώθει μόνη, της το είχε πει ότι δεν τον νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, και αν φοβόταν ότι θα την πουν ξεδιάντροπη οι κενές γνώμες τους αυτός θα της το έγραφε στα χείλη και αυτό ακριβώς έκανε....τώρα πια και ας μην ήθελε να το νιώσει αυτό άλλο καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να το διαγράψει. Τον κοίταξε γλυκόπικρα καθώς οδηγούσε και ύστερα εστίασε το βλέμμα της στο σπίτι των γονιών του, ο αέρας χτυπούσε όλο και  πιο δυνατά πάνω στο τζαμί, η ανάσα του είχε αρχίσει να τρέμει, ο ήλιος δεν έριχνε το φως του πάνω σε αυτό το σπίτι γιατί είχε μπλεχτεί πάνω στα μεγαλειώδη κλαδιά που το κάλυπταν και τα δέντρα, σαν δυο μεγάλοι φυλακές φυλούσαν μέσα τους τρομακτικές, σκοτεινές αναμνήσεις, οι οποίες εξαιτίας της Ελένας θα έβγαιναν ξανά στο φως.