ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Ζούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, ότι φαινόταν ασήμαντο στο παρελθόν ίσως σήμερα να είναι τρόπος ζωής. Σε κάθε γωνία παραμονεύει ο πόθος, το μίσος, η εξουσία.....ίσως και η αγάπη. Και γιατί ο πόθος και η αγάπη να είναι δύο διαφορετικά πράγματα; Ίσως επειδή ο πόθος μπορεί να σε οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια, το μυαλό σου παίρνει περίεργες στροφές και τότε μέσα στην ζάλη συνειδητοποιείς ότι κάποιοι άνθρωποι απλά θέλουν να βλέπουν τον κόσμο να καίγεται.
Την έλεγαν Ελένα, περπατούσε στο δρόμο καθώς τα κατάξανθα μαλλιά της έπεφταν στην πλάτη της απαλά σαν βελούδο και τα γαλάζια μάτια της φάνταζαν σαν πολύτιμα διαμάντια καθώς τα κοιτούσε ο ήλιος. Τα χείλη της σαρκώδη και το δέρμα της είχε την απόχρωση του χιονιού. Θα φανταζόταν κάποιος ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σε μια τέτοια ύπαρξη αλλά........τα ομορφότερα πράγματα κρύβουν τις πιο άσχημες αναμνήσεις.
Επαγγελόταν ψυχολόγος, Ελένα White. Μισή Ιταλίδα, μισή Ελληνίδα.Ήταν άλλη μια συνηθισμένη μέρα στο γραφείο, όπως όλες οι άλλες λες και ο χρόνος είχε σταματήσει μπροστά από μια βαρετή ζωή και περιμενε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό για να ξαναρχίσει να κινείται αλλά τα λεπτά γίνονταν ώρες, οι ώρες μήνες και οι μήνες.....ατελείωτα χρόνια.
Άνοιξε τα παράθυρα και άφησε τις ακτίνες του ηλίου να ξεχυθούν σε όλο το δωμάτιο. Να μπει λίγη ελπίδα μέσα στο σκοτάδι και ένα συναίσθημα χαράς να αγκαλιάσει την καρδιά της προκαλώντας της ένα μικρό χαμόγελο για να ξεκινήσει την μέρα της. Τα ραντεβού περνούσαν το ένα μετά το άλλο, κάθε άνθρωπος και ένα πρόβλημα, προβλήματα καθημερινά....έως και πιο περίπλοκα, το καθένα με τα δικά του τραύματα που ήλπιζαν να γιατρευτούν στο πρόσωπο της. Μαζί με τις λέξεις έφευγαν και ώρες μέχρι που έφτασε στο τελευταίο της ραντεβού, άνοιξε το φάκελο και άρχισε να τον παρατηρεί προσεκτικά...
Ryan Black
Καταγωγή από την Αμερική αλλά ήρθε στην Ελλάδα σε πολύ μικρή ηλικία με τους γονείς του. Ο υπόλοιπος φάκελος ήταν άδειος. Αλλά αυτό το κενό είχε ιντριγκάρει την Ελένα, κάτι έμοιαζε μυστήριο και αυτό ήταν που την έκανε να θέλει να τον συναντήσει τόσο επίμονα. Έκατσε σταυροπόδι στην καρέκλα της και περίμενε αγωνιωδώς. Ξαφνικά το χτύπημα της πόρτας εισχωρεί και διαλύει την ησυχία της αίθουσας αποσπώντας την Ελένα από τις σκέψεις της. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και με μια ευδιάθετη φωνή λέει:
VOUS LISEZ
Παράνομη αθωότητα
Roman d'amour«Το είπες; «Σαγαπω», είπες «Είσαι όλη μου η ζωή»; Πρόλαβες να δώσεις ένα τελευταίο φιλί; Πρόλαβες να αγγίξεις τον έρωτα για τελευταία φορά και να τον σφίξεις στον σώμα σου; Βρες τα λόγια, κανε τις λέξεις πράξεις και απλά ζήσε γιατί ίσως αύριο...
