Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 22 «Όχι....όχι ακόμα»

Τότε

Η Ιζαμπέλα σηκώθηκε από το κρεβάτι της γεμάτη όρεξη, έδεσε τα μαλλιά της έναν μακρύ κότσο, έκανε ένα γρήγορο ντουζ, φόρεσε τα ρούχα της και ύστερα χαμογελώντας στο καθρέφτη ήταν έτοιμη να ξεκινήσει μια καινούργια μέρα. Κατέβηκε κάτω και πήγε να ανοίξει την πόρτα αλλά την σταμάτησε ο πατέρας της λέγοντας της...

-Που πας εσύ με τόσο κοντή φούστα σήμερα;

-Έλα ρε μπαμπά, μην είσαι υπερβολικός, πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο σήμερα, είπα να βάλω κάτι όμορφο.

-Δεν μου αρέσουν εμένα αυτά, πήγαινε να αλλάξεις καλύτερα!

-Μπαμπά.....!

Η μητέρα της βγήκε από την κουζίνα σερβίροντας του το πρωινό και του είπε με έντονο ύφος:

-Έλα Αντρέα, άσε το παιδί! Τι φοβάσαι; Δεν βλέπεις ότι το κορίτσι μας δεν έχει καμία σχέση με τα κορίτσια της ηλικία της, είναι ήρεμη, συνειδητοποιημένη, έχεις τους στόχους της, είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι που θα ντροπίαζε το σπίτι της;

-Τέλος πάντων, μπορείς να πας! Αλλά προσεχτικά και όπως είπαμε!

-Προσεχτικά και αφοσιωμένα! Το ξέρω πατέρα, πρέπει να φύγω τώρα, σε ευχαριστώ.

Δίνοντας του ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και αγκαλιάζοντας την μητέρα της, ανοίγει την πόρτα και παίρνοντας το λεωφορείο είναι έτοιμη να πάει στο πανεπιστήμιο της. Θα σπούδαζε λογοτεχνία. Από όταν θυμόταν τον εαυτό της μικρή ήταν ρομαντική ψυχή, της άρεσε να διαβάζει William Shakespeare, Oscar Wilde και άλλους ρομαντικούς ποιητές, ακόμα και αν τις περισσότερες φορές οι ιστορίες τους είχαν τραγικό τέλος εκείνη καταπιανόταν από αυτές και έφτιαχνε στο μυαλό της την δίκη της ερωτική ιστορία, αλλά πάντα της έλειπε ο πρωταγωνιστής, ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο που λένε για να ολοκληρωθεί η φαντασίωση της. Η πόρτα του λεωφορείου άνοιξε, πήρε την τσάντα της και βγήκε έξω, περπατώντας παρατήρησε γύρω της την πόλη, χαρούμενη που είχε αναμειχθεί ανάμεσα στο πλήθος, σε ένα μέρος που κανένας δεν την ήξερε, έτοιμη να κάνει μια νέα αρχή, έστριψε για να μπει στην κεντρική είσοδο του πανεπιστημίου και τότε το σώμα της προς κρούστηκε με το σώμα ενός νεαρού, αφήνοντας την τσάντα της να πέσει στο έδαφος και τα ποδια της να κάνουν μερικά βήματα πίσω. Έσκυψε να μαζέψει τα πράγματα της και ο νεαρός έσκυψε μαζί της για να την βοηθήσει λέγοντας της...

-Χίλια συγγνώμη!

-Όχι δεν φταις εσύ, έπρεπε να προσέχω που πάω.