Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 19 «Δωμάτιο 510»

Τα πρώτα φώτα της ημέρας είχαν εναρμονιστεί με την πόλη, η Ελένα καθόταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου σκεπτόμενη την προηγούμενη νύχτα, ξέροντας πως δεν ήταν απλά ένα όνειρο, όλες οι εικόνες ήταν ζωντανές μέσα στο μυαλό της, οι μυρωδιές απλώνονταν πάνω στην όσφρηση της, οι θορύβοι αντηχούσαν ακόμα στα αυτιά της. Ήλπιζε ότι όταν θα σηκώνονταν ο χρόνος θα γύριζε ξανά πίσω και θα ζούσε αυτή την νύχτα από την αρχή. Ήλπιζε ότι υπήρχε κάτι που δεν είχε τελειώσει ακόμα, λες και είχαν αφήσει λογαριασμούς ανοιχτούς εκείνη την βραδιά αλλά όταν ο Ryan μπήκε μέσα, την κοίταξε ξανά με εκείνο το τρυφερό βλέμμα και της είπε.

-Έλα, είσαι έτοιμη να φύγουμε;

Ένα καμπανάκι κινδύνου έμοιαζε να χτυπάει μέσα στα αυτιά της εκείνη την ώρα, από εκεί που ανυπομονούσε να έρθει η επόμενη μέρα ξαφνικά κάτι την προειδοποιούσε ότι κάποιες φορές όταν νομίζεις πως η ζωή έχει δείξει το σκληρότερο της πρόσωπο πάντα υπάρχει....και χειρότερο.

Κατεβαίνουν κάτω και πηγαίνοντας στην είσοδο ετοιμάζονται για να πάρουν το εξιτήριο από το γιατρό, δίνοντας της το εξιτήριο, την ρωτάει απορημένος...

-Είστε η Ελένα White, κόρη της Ιζαμπέλα;

-Ναι εγώ είμαι αυτή.

-Πραγματικά είστε η κόρη της Ιζαμπέλα;

-Ναι γιατί σας κάνει τόση εντύπωση;!

-Γιατί δεν σας έχω δει ποτέ να την επισκέπτεστε τόσο καιρό εδώ.

-Τι εννοείτε, η μητέρα μου.....;

-Είναι εδώ χρόνια, δωμάτιο 510.

Και τότε όλα τα λόγια του γιατρού σταματήσανε να απασχολούν την ακοή της.  Το μυαλό της την πήγε πίσω μέρες, σε ένα φλεγόμενο κτήριο και στον αιμόφυρτο πατέρα της, που της είπε λίγο πριν κλείσει τα μάτια του αυτόν τον αριθμό, 510. Τα πόδια της έβγαλαν φτερά, η ανάσα της ακολουθούσε το σώμα της με έναν τόνο έκπληξης και αγωνίας. Ο Ryan την κοιτούσε χαμένα, δίχως να έχει καταλάβει ακόμα την σοβαρότητα της κατάστασης. Η Ελένα μετατράπηκε σε άνεμο, φυσώντας με δύναμη την πόρτα μπροστά της και μπαίνοντας σαστισμένη, αντικρίζοντας το κενό βλέμμα της μητέρας της. Άφησε τα γόνατα της να ακουμπήσουν το πάτωμα και στηριζόμενη στην πόρτα, ρώτησε με έναν ελαφρύ τόνο:

-Μαμά;

Το βλέμμα της μητέρας της δεν σταμάτησε να κοιτάει τα ανθισμένα λουλούδια στο παράθυρο της και έλεγε επίμονα με έντονα τρόπο.