Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 20 «Κρεμάλα»

Η Ελένα γυρνάει με το κουτί στα χέρια της κοιτώντας τον οπλισμένο άντρα που απειλούσε να πάρει την ζωή του Ryan. Ο άντρας την κοιτάει κατάματα και της λέει ειρωνικά.

-Συγχαρητήρια Ελένα, δεν περιμέναμε ποτέ να φτάσεις μέχρι εδώ, πραγματικά είσαι μια συνεχής έκπληξη.

-Τι περίμενες;! Σας είχα πει μην με κάνετε έτσι! Τώρα....

-Δεν παραπονιέμαι, αντιθέτως, αποδεικνύεις μέρα με την μέρα ότι είσαι μια από εμάς.

-Ναι έχεις δίκιο, μοιάζουμε σε ένα πράγμα, θελουμε ο ένας να σκοτώσουμε τον άλλο.

-Πάλι φοβάμαι ότι δεν θα γίνει τώρα αυτό δυστυχώς, έχουμε αλλά σχέδια για σένα, έχεις χαιρετίσματα από τον Leon Enzi.

-Ποιος είναι αυτός; Τι θέλετε από μένα;!

-Είναι ο ευεργέτης μας Ελένα, θα μας συστήσει σε έναν καινούργιο κόσμο αν μας βοηθήσεις, αυτός μας ονόμασε έτσι.

-Τι βοήθεια θέλετε από εμένα;! Ότι και να θέλετε δεν πρόκειται να το πάρετε ποτέ όσο αναπνέω.

-Μα δεν σε χρειαζόμαστε για να αναπνέεις αγαπητή μου.

-Τι θες να πεις;!

-Έλα κοντά μου, πρέπει να πάμε μια ωραία βόλτα όλα μαζί.

Η Ελένα τον πλησιάζει με το κουτί και εκείνος απλώνει το χέρι του για να την πιάσει, ξαφνικά κοιτάει το στήθος του βλέποντας το να ματώνει και πιάνοντας το στόμα του που είχε αρχίσει να στάζει αίμα πέφτει ανήμπορος στο πάτωμα. Η Ελένα βγάζει το περίστροφο κάτω από το κουτί και κοιτάζοντας τον λίγο πριν ξεψυχήσει λέει με αποφασιστικότητα.

-Έκπληξη ηλίθιε!

Ύστερα πιάνει το χέρι του Ryan και τον βοηθάει να σηκωθεί λέγοντας του:

-Είσαι καλά;

-Καλά είμαι, αυτοί οι ηλίθιοι είναι παντού, δεν μπορούμε να βγούμε έξω από το σπίτι από την κύρια είσοδο.

Η Ελένα κοιτάει δεξιά-αριστερά και αμέσως το βλέμμα της πέφτει πάνω στο κενό της ντουλάπας.

-Ίσως και να υπάρχει! Ακολούθησε με!

Ο Ryan αρχίζει να κατεβαίνει στο κρυφό υπόγειο του σπιτιού καθώς η Ελένα βάζει ρούχα μπροστά στην ντουλάπα για να καλύψει τα ίχνη τους ακολουθώντας τον. Ο Ryan ανάβει τον φακό του κινητού του και αρχίζουν να κατευθύνονται προς το σκοτάδι που ξεπροβάλλει μπροστά τους. Προχωράνε μέσα στους ερειπωμένους τοίχους, γεμισμένους με υγρασία και το βλέμμα της πέφτει πάνω στην σιδερένια πόρτα μπροστά τους. Την ανοίγουν με ένα ίχνος δισταγμού και οι δυο μένουν άφωνοι από αυτό που αντικρίζουν. Ένα τεράστιο κρυφό δωμάτιο με αρχεία του πατέρα της. Αρχεία που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή της. Ανάβει τον διακόπτη δίπλα της και όλο το υπόγειο γεμίζει με το ψυχρό λευκό φως της λάμπας. Πηγαίνει κοντά στο γραφείο του και κοιτάει την φωτογραφία που απεικόνιζε αυτούς τους δυο όταν ήταν μικρή, με ένα μικρό λυγμό να διαπερνά τον λαιμό της. Ύστερα κοιτάει τον πίνακα πίσω της και βλέπει ένα σήμα με σπρέι μιας μαύρης πεταλούδας που γράφει από κατω: