Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 23 «ΕΣΥ;»

Τα μάτια της άνοιξαν δύσκολα, το κεφάλι της ακόμα πονούσε από το χτύπημα, το σώμα της ακόμα έτρεμε, η καρδιά της χτυπούσε ασυγχρόνιστα, λες και θα ξέσκιζε το στήθος της. Κοίταξε γύρω της και προσπάθησε να κουνηθεί αλλά δεν μπορούσε, τα χέρια της και τα ποδια της ήταν δεμένα σε μια σιδερένια καρέκλα. Προσπαθούσε να λύσει τα σχοινιά αλλά ο οργανισμός της ήταν εξασθενισμένος, σωματικά και ψυχικά, όλη της η ζωή έμοιαζε με ένα παιχνίδι και εκείνη πιόνι που κατευθύναν όπου ήθελαν εκείνοι, εκείνοι που της πήραν όλα τα χρόνια και τα έριξαν μέσα σε ένα σκοτάδι, βάφοντας όλες τις σκέψεις τις γκρίζες και φέρνοντας  δάκρυα μέσα στα μάτια της. Ο Ryan ήταν δεμένος δίπλα της, στην ίδια μοίρα με αυτή, ανήμπορος, αλλά κάτι μέσα στα μάτια του την φόβιζε, το βλέμμα του φαινόταν συνειδητοποιημένο, λες και ήξερε ότι θα βρίσκονταν και οι δυο σε αυτή τη θέση, μάζεψε τις δυνάμεις της από το σκουριασμένο πάτωμα και είπε στον Ryan...

-Ryan συγγνώμη που φτάσαμε ως εδώ, δεν έπρεπε να είσαι εδώ μαζί μου, πως σε βρήκαν;

-Ελένα συγγνώμη. Δεν ήθελα τα πράγματα να καταλήξουν έτσι, απλά ήθελα να είμαστε μαζί.

-Όχι δεν φταις εσύ, μην δικαιολόγησε! Το ξέραμε ότι είναι επικίνδυνο αλλά εγω το προκάλεσα αυτό, ήθελα να μάθω την αλήθεια και τώρα που την ξέρω......το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω το χρόνο πίσω και απλά να έφευγα μαζί σου όταν μπορούσα.

-Μακάρι να φεύγαμε τότε και να μην είχες μάθει ποτέ την αλήθεια, μακάρι να είχες μείνει με τις αναμνήσεις της μητέρας σου πριν γίνουν όλα αυτά, τώρα στα κατέστρεψαν όλα, τώρα δεν έχεις τίποτα πια να θυμάμαι, κανένα παρελθόν.

-Ίσως.......μα, κάτσε, Ryan εσυ πως ξέρεις αυτά που έμαθα για την μητέρα μου!

-Ελένα......πρέπει να σου πω κάτι.

-Τι συμβαίνει;!

Ο Ryan προσπάθησε να βγάλει τις σωστές λέξεις από το στόμα του για να της εξηγήσει αλλά ο Leon μπήκε μέσα διακόπτοντας τους απότομα και ρώτησε ειρωνικά:

-Πως είσαι αδερφούλα;

-Άντε πνίξου!

-Δεν είναι σωστή αντιμετώπιση στον ετεροθαλή αδερφό σου αυτή, δεν σου έμαθε η μάνα σου τρόπους;

-Εσύ φαίνεται πήρες του πάτερου σου!

-Με αποκαλείς έξυπνο;!

-Όχι....απλά κάθαρμα!

-Αρκετά! Ας αφήσουμε το οικογενειακό μας Δράμα, έχουμε και καλεσμένο μαζί μας, δεν χρειάζεται να συστηθούμε όμως με τον Ryan, τον ξέρω καιρό τώρα. Ε Ryan; Δεν με θυμάσαι;