Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 11 «Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος»

Τι είδους άνθρωπος θα ήταν ο έρωτας αν ζούσε στις μέρες μας; Θα κατάφερνε να επιβιώσει σε έναν κόσμο που επενδύει σε διεστραμμένα παιχνίδια εξουσίας και στον βωμο του χρήματος, όπου πάνω του θυσιάζονται λεπτά αισθήματα και θύματα ανθρωπιάς; Ο έρωτας σε τυλίγει σαν ένα ακριβό άρωμα, έχει ένα τρόπο να εισχωρεί στο δέρμα σου και να σε μεθά, να μένει ανεξίτηλο το σημάδι του μέσα στις φλέβες σου. Η καρδιά σου λειτουργεί διαφορετικά όταν αισθανθεί το παραμικρό ερέθισμα ενθουσιασμού, οι στροφές που παίρνει αντιχουν στον τρόπο που ανασαίνεις. Και αν τελικά το πάθος είναι μια χημική αντίδραση των ουσιών του εγκεφάλου σου, τότε όταν αυτές διαλυθούν και με ένα φιλί βγουν στην επιφάνεια αφήνουν πίσω μια σειρά από εύφλεκτα συναισθήματα, τα οποία αν πάρουν φωτιά με μια σου πράξη αρχίζεις και καις τα πάντα στο πέρασμά σου. Μια σπίθα αρκεί για να αλλάξεις τον εαυτό σου και αυτή ίσως είναι η τελευταία θεωρία πριν όλα αρχίσουν και παίρνουν την κάτω βόλτα. Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος δεν λένε....

Οι σταγόνες της βροχής απόψε έπεφταν σαν σφαίρες πάνω στο καμένο φουστάνι της καθώς βούλιαζε σε ένα ατελείωτο κενό, η βροχή ήταν βαριά και την τραβούσε όλο και πιο πολύ στο έδαφος, ένα δάκρυ κυλούσε αργά μέσα από τα κλειστά μάτια της και η αναπνοή της ακολουθούσε την ροή του αέρα καθώς χανόταν μέσα στο μαύρο της νύχτας. Όλη της η ζωή κορώνα-γράμματα για τον έρωτα, έναν έρωτα που μέσα η καρδιά της πίστευε ότι θα την σώσει αλλά όταν ξεκινάς παιχνίδια με την κόλαση, πρέπει το σώμα σου να αντέχει την φωτιά και εκείνη την προκάλεσε, βάζοντας φωτιά σε κάθε ρωγμή εκείνου του σπιτιού, ο χρόνος την ακολουθούσε σε αργή κίνηση μέχρι που με μιας την ταρακούνησε και την έριξε με φορά στα πράσινα φύλλα του εδάφους, πάνω σε δυο χέρια που έτρεμαν από το φόβο τους και σε μια φωνή,που μπορεί να ήταν ο φύλακας άγγελος της ή ακόμα και ο φύλακας δαίμονας της γιατί δεν σταμάτησε να νιώθει ένα ανίερο πάθος από την μέρα που τον γνώρισε, να της λέει....

-Ελένα! Ελένα με ακούς;! ΕΛΕΝΑ.........!

Η Ελένα άνοιξε τα μάτια της και το βλέμμα έπεσε κατευθείαν πάνω στο δικό του, νόμιζε ότι είχε πεθάνει και βρισκόταν στον παράδεισο για μια στιγμή αλλά μετά τον είδε που κρατούσε σφικτά τα ματωμένα χέρια της και κατάλαβε ότι ακόμα οι φλόγες ήταν ζωντανές και οι εφιάλτες δεν ήταν πια όνειρα, ήταν ανθρωπόμορφες σκιές που καθρεφτίζονταν μέσα από το κορμί της...

-Ελένα τι έγινε;!

-Τον σκότωσα Ryan! Μου επιτέθηκε και τον σκότωσα! Δεν ήθελα να το κάνω αλλά.......είναι ΝΕΚΡΟΣ! Τον σκότωσα!