Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 15 «Η μοίρα είναι σκύλα»

Ο Ryan άφησε ένα δάκρυ να τρέξει πάνω στο τραυματισμένο πρόσωπο του και φώναξε απαλά...

-Ελένα.....

Εκείνη ακούμπησε το όπλο δίπλα από το χέρι του και πυροβόλησε την μπουκάλα αερίου που βρισκόταν πίσω της ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση απανωτών εκρήξεων αφήνοντας τις στάχτες του κτιρίου να πέσουν πάνω στα καμένα σώματα των ανδρών που τους κρατούσαν. Έστρεψε το βλέμμα της αγγίζοντας απαλά τα χείλια του και κοίταξε τον πατέρας της που ήταν αιμόφυρτος στο φλεγόμενο πάτωμα σπεύδοντας γρήγορα κοντά του μα ξέροντας ότι είναι ήδη αργά.

-Μπαμπά......μπαμπά;! Συγγνώμη, δεν ήθελα να συμβεί τίποτα από όλα αυτά...

Εκείνος την κοίταξε με το βλέμμα του μετανιωμένο και αγγίζοντας τα μαλλιά της με το ματωμένο χέρι του της είπε προσπαθώντας να επανορθώσει έστω και στο τέλος...

-Μην απολογείσαι, έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις, αυτό ήταν σωστό, μην κλαις για μένα....

-Δεν θέλω να κλαίω μπαμπά αλλά έτσι μπορώ να ξεσπάσω, δεν θα το αφήσω έτσι αυτό, θα πληρώσουν, όλοι τους!

-Πάντα ήσουν η πιο δυνατή στην οικογένεια, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανος που είσαι κόρη μου, μην αφήσεις τις ευκαιρίες να φύγουν αυτήν την φορά, αν σου δωθεί η ευκαιρία να φύγεις,φύγε! Και να θυμάσαι μην τους εμπιστευτείς........ποτέ! Αν το κάνεις...

-Μακάρι να μπορούσα να γινόμουν πέντε χρόνων ξανά, να καθόμουν ανάμεσα σε σένα και την μαμά και να κοιμόμουν στο προσκέφαλο της καθώς εσύ θα με νανούριζες με παραμύθια...

-Τουλάχιστον εσύ θυμάσαι πως έγιναν όλα αυτά, εκείνη ίσως και να μην πρόλαβε...

-Τι θες να πεις;

-Πήγαινε στην Ιταλία στο πατρικό μας.....

-Δεν καταλαβαίνω, μπαμπά τι εννοείς;!

-Δωμάτιο πεντακόσια........δε.......κα.

-Μπαμπά;! ΜΠΑΜΠΑ;!

Ο πατέρας της αφήνει την ανάσα του να πέσει δίπλα μαζί του στο καυτό πάτωμα και κλείνει τα μάτια του προσπαθώντας να ακουμπήσει αδύναμα το χέρι της. Η Ελένα βάζει τα χέρια του πάνω στο στήθος του, τον αγκαλιάζει για τελευταία φορά και εύχεται δακρυσμένη...

-Μακάρι να βρεις γαλήνη εκεί που θα πας...

Ο Ryan έρχεται κοντά της και της δίνει το χέρι του κοιτώντας την στοργικά, προσπαθώντας να την παρηγορήσει με τον δικό του τρόπο, η Ελένα κρατιέται από το χέρι του και σηκώνεται όρθια κοιτώντας γύρω της σοκαρισμένη μα ήξερε ότι η ίδια το είχε προκαλέσει. Περπατούσε αργά δίπλα από τα νεκρά σώματα των ανδρών, το αίμα τους κολλούσε κάτω από τις σόλες του παπουτσιού της και τα βλέμματα τους ήταν κενά, κοιτούσαν άδεια μπρος τον ουρανό, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει αυτήν την εξέλιξη, ούτε καν η ίδια η Ελένα, δεν ήξερε την δύναμη που έβραζε μέσα στην ψυχή της και που μπορούσε να την οδηγήσει. Έσκυψε πάνω από έναν άνδρα και πήρε από την θήκη του το όπλο της και του Ryan, ύστερα σήκωσε αποφασιστικά και επιθετικά το βλέμμα της προς τον άνδρα με τα μαύρα που μόλις την είδε άρχισε να σέρνεται σοβαρά πληγωμένος στο πάτωμα. Τα βήματα της κατευθύνονταν αργά και αποφασιστικά κατά πάνω του και εκείνος συνέχιζε να κάνει φοβισμένος πίσω μέχρι που το σώμα του έφτασε στον διαλυμένο τοίχο ξέροντας πως δεν υπήρχε πια διέξοδος. Ο Ryan έπιασε το χέρι της λίγο πριν φτάσει κοντά του και της είπε...