Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 32 «Ώρες μετά θάνατον ζωής»

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Το φως της κίτρινης λάμπας έξω από το δρόμο έμπαινε στα κρυφά μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο και χανόταν μέσα στους τοίχους του διαμερίσματος, μια σταγόνα να τρέχει επίμονα από την βρύση και παντού σιωπή, το χάος. Η Ελένα άνοιξε τα μάτια της αργά, το μυαλό της ήταν ακόμα θολωμένο, λες και βρισκόταν σε άλλη διάσταση, σε ένα κλεμμένο όνειρο ενός συγγραφέα. Από το βάθος ακουγόταν απαλά κλασσική μουσική και ο απόηχος της νύχτας την οδηγούσε σαν μια άγνωστη φωνή στο βάθος του διαδρόμου. Και ήταν εκεί, στεκόταν τρομακτικά ήσυχος ο Ryan και την κοιτούσε καθώς η μουσική δυνάμωνε και το σώμα της λικνιζοταν στο Ρυθμό της. Άφησε μια σταγόνα να τρέξει στα χείλια της και συνέχισε να κυλά μέσα στο στήθος της. Ο λαιμός της ήταν υγρός, έτριβε όλο της το σώμα απαλα λες και το ένιωθε για πρώτη φορά χαμένη μέσα σε ένα δυνατό συναίσθημα απαγορευμενου πάθους. Ο Ryan άρχισε να την πιάνει από την μέση, έτριβε τα χέρια του πάνω στα δικά της και όλο κατέβαιναν στις καμπύλες της και ύστερα πάλι στους ωμής της. Σαν να την τραβούσε προς το μέρος του, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μόνη φυγή την αγκαλιά του. Στο ταβάνι μικρά ασημένια φωτάκια σαν αστέρια χάριζαν μικρές σταγόνες φωτός στο πάτωμα και αντανακλούσαν στα μάτια της, στολισμένα στις άκρες με γκλίτερ. Ζούσε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό και το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στο χορό, στο σώμα του Ryan όσο η μουσική έμπαινε μέσα στο μυαλό της και έλεγχε τις κινήσεις της. Το τραγούδι όμως άρχισε να γίνεται απειλητικό, ο Ryan πέρασε τα χέρια του στο λαιμό της και ύστερα κατευθύνθηκαν προς το πιγούνι της, αρχίζοντας να την πνίγει, να την τραβάει έντονα προς την σκοτεινή πλευρά της πόρτας που απλωνόταν μπροστά της. Είχε καλύψει σχεδόν όλο το πρόσωπο της και είχε αφήσει μόνο την μια πλευρά του ματιού της να ξεπροβάλλει για να δει την τελευταία ελπίδα ζωής που άφηνε πίσω της. Τα φώτα αναβόσβηναν, οι κραυγές της από το νοσοκομείο βλέποντας τον να πεθαίνει έβγαιναν ασυναίσθητα από τον λαιμό της αλλά σιωπηλά, για να κομματιάζουν σιγά σιγά την καρδιά της. Ο Ryan άρχισε να σκίζει τα ρούχα της, άφησε το γυμνό σώμα της να γίνει έρμαιο του και το δάχτυλο του έμπαινε βαθιά μέσα της ξεριζώνοντας την αθωότητα από το δέρμα της. Η Ελένα δεν μπορούσε να αντιδράσει, απλά αναστέναζε όλο και πιο δυνατά όσο τον ένιωθε να κατεβαίνει χαμηλά και να την γλύφει παθιασμένα, άγρια, σαν λυσσασμένο ζώο. Έσφιξε τα χέρια του γύρω από το στήθος της και τα πίεζε με μανία όσο τα βογκητά της Ελένα είχαν αρχίσει να αντηχούν στα ερεθισμένα χείλια του. Την φίλησε με την γλώσσα του να εισβάλλει βίαια στην δικιά της και με ένα βλέμμα που έκρυβε φλόγες μέσα του της είπε: