Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 39 «Όσοι χάθηκαν για μας»

Ένιωθα ασφαλής όταν ήμουν τυλιγμένη στον ομφάλιο λώρο της μητέρας μου, μου παρείχε ζεστασιά, ασφάλεια, νόμιζα πως είχε όσα χρειάζομαι. Το πρώτο πράγμα που αντικρύζεις συνειδητά ή όχι όταν γεννιέσαι είναι το φοβισμένο και συνάμα χαρούμενο πρόσωπο της μητέρας σου που σε κοιτάει σαν ένα μικρό θαύμα, έναν καθοριστικό παράγοντα που θα αλλάξει την ζωή της για πάντα. Κανεις δεν ξέρει αν η ζωή που θα ακολουθήσει θα είναι εύκολη ή δύσκολη αλλά δεν πιστεύω ότι η ζωή κάποιου είναι δύσκολη από την στιγμή που γεννιέται, βασικά δεν νομίζω ότι είναι άνθρωπος ακόμη. Μετά από όλα όσα είδα αυτόν τον καιρό, αυτόν τον ένα χρόνο πιστεύω ότι η ζωή ξεκινάει την στιγμή που ξεκινάνε και οι υποχρεώσεις σου.

Ο ήχος της σύγκρουσης θα έπρεπε να σημάνει το τέλος της Ελένας αλλά την ώρα που το αμάξι έφτασε σε απόσταση αναπνοής από το σώμα της, έτοιμο να την παρασύρει ενα άλλο αμάξι πετάχτηκε από τα δέντρα πέφτοντας πάνω στο άλλο προκαλώντας μια ανεξέλεγκτη σύγκρουση. Ο Ryan βγήκε από μέσα του και τρέχοντας προς το μέρος της, την σήκωσε από τον δρόμο και της είπε:

-Στο είπα ότι δεν θα σε απογοητεύσω αυτήν την φορά.

Ξεκινώντας να φύγουνε ο ετοιμοθάνατος άνδρας μέσα στο φλεγόμενο αμάξι τους λέει:

-Δεν θα προλάβετε, είναι ήδη εκει!

Και η Ελένα κοιτώντας τον Ryan τρομοκρατημένη φωνάζει:

-Ryan το χωριό! Πρέπει να φτάσουμε γρήγορα! Πάμε!

Μα φτάνοντας στο χωριό το βλέπουν να καίγεται ήδη μέσα στις φλόγες.

Από τότε που ξεκινάει η σχολική περίοδος της ζωής σου αρχίζουν και οι υποχρεώσεις σου, οι πρώτες ευθύνες της ύπαρξης σου. Τότε φανερώνεται και ένα μικρό μονοπάτι προς την ελευθερία. Μαθαίνεις να επιβιώνεις ουσιαστικά μόνος σου μέσα σε ορισμένα πλαίσια αλλά και να συμβιώνεις με τους ανθρώπους γύρω σου. Κανεις δεν σου είπε ότι είσαι υποχρεωμένος να γνωριστείς και να μιλήσεις με τους γύρω σου αλλά ας είμαστε ειλικρινείς ποιος δεν σκάει ένα μικρό χαμόγελο μέσα του όταν ένα παιδί έρχεται και του μιλάει προτείνοντας του να κάνουν παρέα. Εκει είναι που κάνουμε τις πρώτες μας επιλογές, εμείς διαλέγουμε τα άτομα που θελουμε να συναναστραφουμε, εμείς διαλέγουμε το πως θελουμε να μας βλέπουν οι άνθρωποι και δεν είναι πάντα οι επιλογές μας σωστές, το αντίθετο! Τις περισσότερες φορές κάνουμε λάθη, εμπιστευόμαστε λάθος ανθρώπους, θελουμε κάτι που δεν θα μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, αγαπάμε ότι ίσως να μισούν οι άλλοι και στο τέλος καταλήγουμε να το μισούμε και εμείς για χάρη τους. Αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλοί σε αυτήν την ηλικία τα βλέπουμε όλα σαν παιχνίδι, τα προβλήματα μας είναι εφήμερα για τους περισσότερους χωρίς αξία αλλά τι συμβαίνει όταν τα πραγματικά προβλήματα κάνουν την εμφάνιση τους; Τι συμβαίνει όταν γινόμαστε θύματα μιας κοινωνίας που συνεχώς αλλάζει; Και τότε η εφηβεία χτυπάει την πόρτα.