Jar of broken hearts

Chapter 22

#JOBH22

Napatunganga kami sa sinabi ng doktor.

Ang kaninang tulala, mas lalong natulala sila. Mabilis akong lumapit kay Zac na ngayon ay nagkatulala lamang katulad ng kanyang mga pinsan.

Parang hindi pa din nagsi-sink in sa kanya ang sinabi ng doktor.

"Mom!! I don't want! Please I don't want! Dad please..." rinig naming sigaw ni Flavy.

Tumayo si Zac at binuksan ang pinto. Dumukwang kaming lahat don, dahil bawal nga ang marami nasa labas lamang kami at si Zac ang nasa loob.

"Kuya, please I don't want.." pagmamakaawa niya sa kanyang Kuya. Lumapit si Zac sa kapatid niya. Hinalikan niya ito sa noo.

"Flavy.. if... if you don't do that. It might cause you.. us pain. You want that hmm..." marahang sabi ni Zac. Ang mga magulang nila ay tahimik lamang na katingin. Si Tita ay umiiyak pa din ngunit nakatingin pa din sa mga anak niya. Hirap na hirap ang kanyang mga mata. Mugtong mugto sa pangyayari.

"Kuya.. pati pa naman ikaw? Ayaw ko nga, e!" Sigaw niya. May pumasok na nurse may dalang basket.

"Ma'am pwede na po siyang ilipat sa room niya..." Nurse inform them. Tumango si Tito Vince.

"Okay,"

Nilipat nila si Flavy ng room. Private room. It was huge room. Kasyang kasya ang mga pinsan niya. Pero kinakailangan pa din niya ng oxygen. At may iilang aparato pa ding nakakabit sa kanya para mamonitor ang kanyang puso.

Hindi pa dinn matigil ang kanyang pagsabi na ayaw niya gawin ang operasyon.

"Mom, Dad, Kuya, I don't want that surgery. That's final." Yun agad ang sinabi niya nung nasa loob na kami ng room niya.

"Anak..." humihikbing tawag ng kanyang ina sa kanya.

"Mommy, don't cry, I am still alive."

"Flavianna." Mariin at maawtoridad na tawag ni Tito Vince sa kanya.

"Oh, come on, Dad. Don din ang punta ko, kaya ayaw kong gawin 'yon." Sabi niya. Natahimik kaming lahat sa sinabi niya. "Dadagdagan niyo lamang ang nararamdamang sakit ko, e." Bulong niya nang mas lalong napagpatahimik sa'min lahat. Bumuntong hininga siya at pinikit ang mata.

Flavianna...

Lumayo si Zac sa kanya. Nakahawak sa sentido, problemadong problemado. Gusto ko siyang yakapin kaso... ayokong gumawa ng eksena kaya na nahimik nalang ako at.. pinigilan ang sarili ko...

"Flavy.." tawag ni Valirie sa kanya. Lumapit ito sa pinsan niya at hinawakan ang kamay at marahan na hinaplos 'yon.

"Yeah..?" Tamad na tanong niya. Ipinikit niya ang mga mata niya.

"You need that.." mahinahong sabi niya. Agad na dumilit ang mata ni Flavy at tumingin sa kanya. Mahula hula siyang tumingin kay Valirie at pagkatapos inikot niya ang paningin sa 'min.

"Yeah, I know! But... but at look at y-you.. umiiyak na kayo.. wala pa man din. Nakikita ko ang awa niyo wala pa man din.. paano pa kaya kung nandon na ako at inuoperahan? Oh c'mon! Don't pity on me! Because.. its not helping me, it's dragging me.. down." Mahabang sabi niya. Lahat kami tumungo. Lahat kami walang masabi.. dahil totoo lahat ng kanyang sinabi. Nagpatuloy siya.

"I know that you are scared, I know that you cared! But please! Keep you eyes shut!" Natigilan siya sandali, at yumuko. "I-I'm sorry...but your tears breaking me..." at tuluyan na siyang umiyak. No one dared to come near her. Lahat nakayuko.

Nakakatakot..

Nakakagimbal...

Nakakalungkot....