Jar of broken hearts

Chapter 34

#JOBH34

"Mga Binibini, Ginang at Ginoo, kakalapag lang po natin sa Ninoy Aquino International Airport at tayo po ay patungo na sa NAIA teminal 2. Maligayang pagdating dito sa Maynila! Mangyari po lamang na manataling nakaupo naka kabit ang seatbelt. 'Wag po lamang kuhain ang gamit hanggang ang ating eroplano ay hindi pa ganap na nakalapag. Sa ngalan ng Philippines Airlines, kami po ay nagpapasalamat sa pagtangkilik sa'min. Inaasahan po namin ang muli nating pagkikita. Maraming salamat!"

Ibinaba ko ang aking salamin sa narinig. I tapped Andrei's shoulder.

"We're here, wake up." I said. He opened his eyes and looked around. Until the plane landed, Confidently, I stood up.

I put my aviators again. My chanel clutch hang in my shoulders. The heat of Philippines welcome us.

"Ate, your luggages!" Andrei shouted. I furrowed and looked at him. Dala dala ang dalawang malalaking lunggages, tumakbo siya patungo sa'kin.

"You can carry that, Drei. I'm tired,"

Hindi siya naka- angal nung iniwan ko na siya. As I walk, my stilletos creating sounds that can make people turn around and looked at me. Taas noo akong lumakad.

Tumawag ako ng taxi na sasakyan namin.

"You know the address of our condo, right?" I asked Andrei. He nodded.

"I thought you would come Morales medical hospital first?"

"I told you, I'm tired. They can wait." I boredly answered.

Hanggang makarating kami sa condo, hindi ako tinigilan ni Andrei kakatanong.

"Can you shut your mouth for a while?" Iritadong sabi ko.

"Okay, I'm just asking, Ate. Our condo near at your workplace?" Tanong pa niya ulit.

"I'm just taking my residency, Andrei!"

"Malay ko ba," Bulong niya pa. Inirapan ko siya at pumasok na sa room ko.

I bought condo for us. I will permanently live here. In order to stand again...

Sa pitong taon namin nanirahan sa Amerika ay naging bangungot para saming dalawa ni Andrei. We need to grow more.

I decided to take my residency here, In MMH. Ang pinakabagong ospital dito sa Pilipinas. Bago man sila, pero nagiingay na ang kanilang ospital. Kaya naisipan kong doon mag take ng residency ko.

My phone vibrate. Candy is calling...

"Hello?!"

"Yes?"

"Nasa condo ka na ba?! Aren't you gonna inform me?!" Pagalit na tanong niya. I chuckled. "Tatawa pa," Dagdag niya.

"Yes, we are here, Candy. Thank you,"

"Tse!" angil niya at pinatay ang tawag.

Natawa ako at nahiga na rin. Kailangan ko ng madaming lakas dahil alam kong last na itong pagpapahinga ko ng dire-diretso.

When I wake up, Andrei is cooking our breakfast. Topless. Tumaas ang kilay ko at umirap. Flexing his arm, huh?

"Sino naman ang pinasisikatan mo?" I lazily sit on the chair. Andrei chuckled. Kumuha ako ng loaf bread. "May palaman ba tayo?"

"Wala, Hindi pa tayo nakaka-grocery, Ate." Sabi niya. I smirked at his accent. Magaling na 'tong mag-tagalog ha? Ang accent naman pang amerikano.

"Ako nalang ang mag-go-grocery, siguro pag uwi ko." O said, chewing. Tumango siya at inayos ang niluto sa dalawang plates.