Jar of broken hearts

Chapter 20

#JOBH20

Nine PM na ako nakauwi sa bahay at alam ko na ang mangyayari. Papagalitan na naman ako.

Tinakpan ko ang aking siko. May kaunting galos ang aking noo. Hindi ko pinahalata na may masakit sa 'kin.

"Good evening, M-ma.." nanginginig kong bati. Nakasuot siya ng satin silk robe. Nakapilantik ang hinliliit niya habang hawak ang kanyang kopita ng wine.

"Saan ka galing?" Mariin ngunit kalmadong tanong niya. Kinakabahan akong yumuko.

"Gumawa po ako ng project." I tried not stutter. Paninindigan ko na ang kasinungalingan ko.

"Galing ka ba talaga sa paggawa ng project?" Sarkastikong tanong niya. Tumayo siya sa kinauupuan niya at lumapit sa akin. Hinaplos niya ang aking pisngi ng kanyang hintuturo.

"O-opo," sagot ko. Naramdaman ko nalang natumabingi ang aking pisngi sa kanyang nakakabinging sampal.

"Saan ka galing?" Mariin niyang tanong ulit. I sighed. "Ayoko sa lahat yung nagsisinungaling, Bianca Alexa."

Anong sasabihin ko? Kila Zac ako galing? Anong sasabihin ko? Nakipaglampungan ako doon? Ano nalang ang sasabihin niya sa akin? Na malandi ako? Na wala akong kwentang anak dahil pinagaaral niya ako naglalandi lang ako at pinababayaan ang pagaaral ko. Ano...

"Sa classmate ko po, birthday niya po kasi." I grabbed my last will card. I don't want to know that I went to Zac place. Ayoko. Alam ko ang kayang gawin ng nanay ko. At natatakot ako sa kayang gawin niya sa 'kin- kay Zac.

"Birthday, huh?" I know that she doesn't buy my excuse. She massage her temple amd sit on the couch again. "You may now go," she said in cold tone.

Saktong pagtalikod niya, bumuhos ang luha ko. Ang hapdi at sakit ng sugat ko ay nadagdagan ng sama ng loob.

I wiped my tears away. Kailangan kong maging matapang. Pero kasi.. muntik na akong marape, e. Muntik na akong mamatay. Bakit hindi manlang niya mapansin? Na nasasaktan ako, na nahihirapan ako.

.

I tried to read, but I failed. Iniisip ko ang nangyari kanina. Iniisip ko kung paano may nangyaring masama sa akin?

Sasabihin ko ba kay Zac? Alam kong magagalit siya sa akin. Ayoko naman magalit siya sa akin. Ayoko din naman na magsinungaling sa kanya...

Anong gagawin ko?

I was about to check my phone when it ring. Zac is calling on messenger. I press the green botton.

"Hi." Bati ko. Voice call lamang 'yon. Narinig ko ang pagsinghap niya.

"Bianca, you didn't bother to text me! Nakauwi kana ba? Nagaalala ako, Bianca. Paano kapag may nangyaring masama sa'yo? Hindi ko mapapatawad ang sarili ko..." sunod sunod niyang sabi. Lumuha naman ako, hindi dahil galit siya, dahil may nagaalala pala sa 'kin.

Nakapag may nangyaring masama sa 'kin, may malulungkot... na kapag napahamak ako, may masasaktan.

Ang tanga tanga ko, bakit hindi ko naisip 'yon?

"I'm sorry, Zac..." 'yon lamang ang nasagot ko. Hindi ko na napigilan ang paghikbi. Tinakpan ko ang aking bibig to prevent my loud sobs.

"Hush, babe. Sorry, I- I'm just worried.." mahinang sabi niya at bumuntong hininga. "Stop crying, please...? I love you, Bianca..." malambing niyang sabi.

"I love you too, Zac." I said between my sobs.

"Stop crying, please. Hmm.." He said in husky voice. Napapikit ako sa kanyang boses. Suddenly I felt light.