Jar of broken hearts

Chapter 30

#JOBH30

I booked my own ticket. Gamit ang naipon ko, bumili ako ng ticket. Ni wala akong kinakausap dahil sa sobrang gulo ng utak ko.

I sat on the bench near at mall. Pumikit ako nang mariin at sinapo ang noo. Ang malas naman ng taon na 'to. Ano bang meron at sunod sunod ang kamasalan?

Then, my phone vibrate. I sighed and looked at my phone. Andrei texted me.

Andrei:

Ate, Lola is in hospital again. Ate... I need you here. I can't handle this, please, ate.

I swallowed hard. My tears fell. This is fucked up! I dial his name and call him. Ilang segundo sinagot niya ang tawag ko.

"Ate, Please, go home. I can't handle this, please..."

"Tell me what happened first?" I calmy asked. I heard his sobs. Agad namasa ang mata ko. Why... why he is crying? What... what happened to my Lola?

"Lola is diagnosed with stage four cancer, ate..." his sobs became loud. "Ate, doctor said Lola is have 2 months to live..." Mahina niyang sabi. Hindi ako makasagot. Hindi ko maintidihan lahat nang nangyayari.

Bakit kailang 'to mangyari?

"And she's asking you to go home,"

"I will, Andrei. Wait for me."

Nakatulala ako sa byahe. Hindi ko alam kung nasaan na ako, hindi ko na maramdaman ang katawan ko. I feel like I am barely living.

Siguro nung nagbigay ang panginoon ng problema sinalo ko.

Natagpuan ko nalang na nasa bahay na ako at nakaupo sa harap, iyak nang iyak. Lasing na lasing ang pakiramdam ko, kahit hindi aki uminom. Nahihilo ako sa sobrang sakit ng ulo kakaiyak.

Sobrang gulo ng utak ko.

Niyakap ko ang mga binti ko at niyuko ang ulo sa tuhod, doon ako umiyak nang umiyak hanggang matapos, maubos na sila.

"Ano bang parusa 'to?" I looked up, in the dark sky with stars. "Bakit ako, anong kasalanan ko?" I cried hard.

I heard the gate opens. Wala na akong lakas para lumingon pa.

"Bianca?" Si manang.

"Manang..."

"Anong ginagawa mo dito? Pumasok ka, halika," She said. Pilit kong itinayo ang katawan ko. Nahalata ni manang ang panlalata ko kaya hinawakan niya ako sa braso.

Kumuha muna siya ng tubig bago ako pinuntahan.

"Anong problema mo, anak? Makakagaan sa loob kapag sinabi mo yan, h'wag mong kimkimin..." Hinaplos niya ang buhok ko.

"Problema lang yan, 'nak, at matapang ka diba?"

"I'm not, manang. I am coward to let go my love. My lola is dying,  my mother betrayed me, what else? Do you think I deserve this? I am that bad?" My chest tighten. I can not breathe normally.

"Pagsubok sa buhay 'yan, Bianca. At hindi ibibigay ng Diyos yan kung hindi mo kayang lagpasan, kaya mo yan..." she console me.

"Pero bakit parang sobra sobra, manang? Hindi... ko—"

"Kung magpapatalo ka sa pagsubok, hindi mo makakamit ang tutok, Anak." she said, seriously.

Umiyak lang ako nang umiyak sa bisig niya. Medyo na ibsan ang sakit ng dibdib ko.

I wiped my tears, my phone vibrate again. Kinuha ko agad at tinignan ang tumatawag. Unknown number. I answered the call.

"Hello?" I said first in the line.