KADER ÇARKI/Tamamlandı

VIII. Bölüm

Selamün aleyküm ♥

Keyifle okuyun bakalım.
İthaf:nisanlalemerve sana balım

Nefes almak büyük nimetti. Soluk borumun düğümlendiği,küçük bir aradan nefes almak için uğraş verdiği zamanlarda bunu çok iyi anlamıştım.

Akciğerlerim ufak bir oksijene muhtaç basbas bağırırken ağzımı kocaman açıp asansördeki tüm havayı bir nefeste içime çekmeye çalışmıştım. Kalp atışlarım kulaklarımda çınlamıştı. Bunların hepsi sadece yarım saat önce gerçekleşmişti.

Şimdi de gelen ambulansın sarı sedyesinin üstüne otururken bir yandan da etrafı inceliyordum.

Dışarıda mahallenin hepsi kafalarını ambulansa doğru eğmiş bana bakıyorlardı. Meryem Teyze'nin yanına gidip ne olduğunu soruyor aldıkları cevapla 'vah vah' diyip geçiştiriyorlardı.

Orada yaklaşık yirmi dakika kalmış ardından başka bir komşunun bağırışlarımı fark etmesiyle görevlilere haber verilmişti.

Görevlilerle birlikte Seyit Ali ve daha bir çok kadınlı erkekli grup kapıların ardında baygın halime bakıyorlardı.

O an rüzgarın tüm vücuduma ihtiyaçla vurmasıyla gerilen bedenim rahatlamış kendimi bıraktığım anda kısa bir baygınlık geçirmiştim.

O anları tekrar gözümün önünden geçirirken aklıma gelen görüntüyle duraksadı beynim. Aynı görüntüyü başa sarıp sundu önüme.

O çaresizlikle varlığını,hayatıma geçirmeye çalıştığım yaratıcıya sığınmış, secde etmiştim.

Onun adını ilk defa dolu dolu dudaklarımdan çıkartıp kendimi teslim etmiştim. Peki o teslimiyet neden bu kadar rahatlatıcı ve güven vericiydi?

Düşüncelerimi bölen Mila'nın ambulansa girip su şişesini önüme uzatması olmuştu. Gülümseyerek şişeyi alıp mavi kapağını açtım.

Mila sedyenin üstüne,yanıma oturmuş suyu içmemi izliyordu. Gözlerinde anlamlandıramadığım duygular vardı. Şişeyi tekrar kapattığını zaman konuşmaya başladı kırgın sesiyle.

"Linda, o kadar korktum ki sana bir şey olacak diye." Derin nefesi tekrar içime çektim. Onun aksine alayla gülümseyip omzumu silktim.

" Bela çekiyorum sanırım." Mila tepki vermeden aynı bakışları atıyordu.

" Orada seni görünce aklıma çadırdaki hâlin geldi. Tıpkı öyleydin." Öyle ya iki ay olmuştu o günden arta kalan. Yetim kalışımın, karanlıkta oluşumun, bazı şeyleri farkına varışımın... Zaman hızlı geçiyordu ancak asla yarayı iyileştirmiyordu. 

" Linda ben ilk defa ailem dışında biri için bu kadar endişelendim. Kızım ben seni bildiğin kardeşim bellemişim ya!" Onu hızla kollarımın arasına alıp omzuna yasladım başımı. Göz yaşlarım yanaklarımdan onun omzuyla buluşurken tek umursadığım söylediği sözlerin bedenimde ki anlatılmaz huzuruydu.

" Ailemi kaybedip baştan bir aile kazandım ben. Bunun için de minnet duymalıyım Tanrı'ya." Bir kaç saniye sonra kollarımın arasından çıktı. Elleriyle yanaklarında ki yaşları kurulurken bende aynısını yaptım. Bakışları yüzümde kısa bir an turladıktan sonra gözlerime çıkarttı.