" Meğer o geceki deprem,benim yenilgim değil en şanlı zaferimmiş,bilemedim."
Düzenli bir yaşam neydi ki hayatın oyunları yanında. Boynu bükük,emrine amadeydi. Öyle de oldu. Bir deprem, tüm varlığını kaybetmesi için yetmişti.
Özene bözene elleriyle k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sessizliğin bağrına bastığı çığlıklar, büyük bir tezatlıkla kulaklarımda çınlarkensöylediğim tek bir kelimeyi silip silip tekrar ediyordum zihnimde.
Bu durum nasıl açıklanır bilmiyordum. Kendimi mi feda etmiştim? Yoksa içimdeki dürtü ile söylediğim o kelime başka bir sebebe mi gebeydi?
Ve fakat pişman olmadığımı biliyordum. Zamanı geri alsak da yine aynı kelimeyi aynı ortamda kullanırdım. Utanmaz,yaramaz bir kadın değildim. Zaten ne hikmetse içimdeki kırık kızım sessizliğini koruyordu.
Bana bakan tam üç çift göz vardı. Tek utanç noktam bu olabilirdi. Açıklama yapmam gerektiğini düşünerek bir adım daha attım onlara doğru.
" Şey geçen gün Seyit Ali ile konuşurken duydum sizi. Evlenip evlenemiyeceğimiz hakkında konuşuyordunuz. " Daha fazla devam etmeyip gözlerine baktım. İkiside bakışlarını çekip bu defa kendi aralarında bakıştılar.
" Sen ne yere bakan yürek yakan çıktın kız. " Gözlerimi büyütüp susması için onu uyardım. Pişkincesırıtıp bana göz kırpıştı.
" Linda, kızım evet evlilik ile ilgili konuşmuştuk, doğru. Ancak konu ne sendin ne de Seyit Ali."Kalbimin ağzımda attığı o zamanda yanlış anlamışlığın vermiş olduğu utanç ile mutasyon geçirip tavuz kuşuna dönüşebilir miyim diye düşünüyordum.
" P-peki kim için konuşuyordunuz?" Seyit Ali yattığı koltuktan nasırlı ellerini koltuğa yaslayıp doğruldu.
" Mila için." Mila'nın şaşkın nidasi salonda yankılanırken o gün ki konuşmaları hatırlamaya çalıştım.
