Τις προάλλες, το βράδυ είχε έξοδο. Από το πρωί κανονίζαμε με την κολλητή τι θα περιλάμβανε το πρόγραμμα και μετά από διάφορες διεργασίες για να συγχρονιστούν τα προγράμματά μας, καταλήξαμε σε ένα υπέροχο μαγαζί, μέσα στα δέντρα και στο πράσινο. Πιάσαμε ένα από τα γωνιακά τραπέζια, δίπλα σε μία εξαιρετικά ομιλητική -και κουτσομπόλα- παρέα που «έθαψε» για τα καλά κάθε όνομα φίλης τους που αναφέρθηκε πάνω στην κουβέντα. Ακόμα κι ο τεράστιος και fluffy γάτος που είχε ξαπλώσει μέσα στη γλάστρα πίσω τους κάποια στιγμή αγανάκτησε και σηκώθηκε να φύγει για να βρει ένα σημείο που να ενδείκνυται περισσότερο για τη σιέστα του.
Εν πάση περιπτώσει, μετά την πρώτη ενόχληση, το συνηθίσαμε και το βουητό από τα ιδιαίτερα καλοσυνάτα #not σχόλιά τους έγινε κάτι σαν να παίζει η τηλεόραση στο βάθος. Σκέψου μία Μεξικάνικη σαπουνόπερα που τώρα είναι στη φάση της δολοπλοκίας. Αυτό.
Ο σερβιτόρος ήρθε, μας έφερε τους καταλόγους, κάναμε γύρω στη μισή ώρα να καταλήξουμε στα πιάτα που θα παίρναμε γιατί τα θέλαμε όλα και τελικά... Αγαπημένο ριζότο για μένα, tacos για εκείνη. Το φαγητό έφτασε γρήγορα, παράπονο δεν είχαμε. Και τότε, αρχίσαμε να χαλαρώνουμε και να λέμε τα δικά μας. Για τα καθημερινά είπαμε. Για όσα μας εκνεύρισαν είπαμε. Για όσα μας έφτιαξαν τη διάθεση επίσης. Γενικά, μιλήσαμε για ό,τι είχαμε -ή δεν είχαμε και μας ήρθε εκείνη τη στιγμή- στο μυαλό μας.
Ξεχαστήκαμε. Απλά και αυθόρμητα. Ακόμα κι όταν συζητούσαμε για δυσάρεστα πράγματα, το κάναμε με τέτοιον τρόπο που πάλι στο τέλος γελούσαμε. Απομυθοποιήσαμε κάθε κατάσταση και την αντιμετωπίσαμε με λίγο πιο αστεία διάθεση, κάτι που δύσκολα θα καταφέρναμε μόνες μας στο σπίτι. «Το γέλιο είναι μεταδοτικό», λένε και όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο το πιστεύω. Είναι που με κάποιους ανθρώπους, αρκεί μια ματιά για να σε πιάσει νευρικό και να σε κάνει να σκουπίζεις τα δάκρυα από τα μάτια ή να βρίσκεσαι χιλιοστά μακριά από το να πέσεις από τον καναπέ που κάθεσαι.
Αυτά είναι τα ωραία της φιλίας. Σε μία ουσιαστική σχέση, ξέρεις ότι ο άλλος θα είναι εκεί, οποτεδήποτε και με ποικίλους τρόπους. Για να γελάσετε τόσο δυνατά που να νομίζουν οι περαστικοί ότι κάτι πάθατε. Να έχετε μία αγκαλιά να κλάψετε όταν τα πράγματα φαίνονται κάπως σκούρα. Να πανηγυρίζετε μαζί κάθε θρίαμβο που θα υπάρξει στις ζωές σας. Αυτά κι άλλα πολλά.
Όταν γυρίζεις σπίτι μετά από τέτοιου τύπου night out, όλα έχουν γίνει ξαφνικά λίγο καλύτερα από πριν. Γιατί συνειδητά κι υποσυνείδητα, αφήνεις τον εαυτό σου να περάσει καλά και να έρθει πιο κοντά με το άτομο που συμβάλλει σε αυτό το συναίσθημα.
Η κολλητή θα το κάνει αυτό ουκ ολίγες φορές. Θα γίνει ένας από τους πολύ δικούς σου ανθρώπους. Θα σε ξέρει καλύτερα κι απ' ό,τι εσύ τον εαυτό σου και δε θα φοβάται να το κάνει αυτό γνωστό κάθε φορά που πας να το ξεχάσεις (σ.σ. Μεγάλο λάθος, μην το κάνεις). Κάπου ενδιάμεσα στις ταινίες, τα φαγητά, τις βουτιές, τις βόλτες, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις χαρές και τις απογοητεύσεις,
Να την εκτιμάς την κολλητή, έχει μεγάλο έργο μπροστά της.
