HIRAETH | COMPLETED

EPILOGUE

FOUR MONTHS LATER

"Sotsugyosei no minasan, omedetogozaimasu!"

[Congratulations to all graduates!]

"Congratulations, guys! Road to college na us!"

Isang mahigpit na yakap ang natanggap ko mula sa dalawang malalapit ko na kaibigan, sina Patrice at Truce. We're now both wearing togas and holding our diplomas. Kakatapos lamang ng graduation and awarding ceremonies at inimbitahan pa kami na umakyat ng stage for picture taking.

Napakabilis ng panahon. Two years of being a senior-high school student made me realize that I am nearing to face my third struggle, to pass the entrance exam in college and pick the right course where I belong.

Matapos kong kumawala sa yakap nila ay agad hinanap ng paningin ko si kuya Chester. Sa dami ng tao ay halos mag-ala giraffe ako upang tanawin siya. I need to flex my certificates and medals to him. Siya ang dahilan ng lahat ng ito. Kung bakit ako nag-aral ng mabuti. He never failed to support me morally and financially.

"Celeste, punta lang kami sa stage. Ikaw ba, di sasama?" paalam ni Patrice at saka hinatak rin ako pero ngumiti lang ako at umiling.

"Puntahan ko muna si kuya. Si Truce ba?"

"Nasa parents niya. Sige kitakits na lang after this. Celebration tayo, ah?"

"Count me in!" I said and made a thumbs-up.

Pagkaalis niya ay binalingan ko muli ng atensyon ang paghahanap kay kuya Chester. Nasaan na ba iyon? Ang hirap maghanap, napakaraming estudyante at mga magulang.

"Omedeto! Watashitachi wa anata o totemo hokori ni omotte imasu!"

[Congratulations! We're so proud of you!]

"Mama to Papa, arigato! Watashi wa, anata o aishiteimasu!"

[Thank you, Mama and Papa! I love you!]

Napatigil ako at pinagmasdan ang isang masayang pamilya na nasa di kalayuan sa akin ngayon. It's the student from other strand with her parents.

Napangiti ako ng tipid. They're too happy and complete. I wish Mama and Papa would be here too in my graduation rites, but I see none of them. It's just my kuya Chester from the start til now who supports me throughout my journey.

Mapapa-sana all ka na lang talaga.

"Miss?"

"Yes?" I automatically turn my back when I heard someone calling me.

"Bracelet mo ata 'to. Nalaglag mo kanina pag-akyat ng stage." Isang singkit na lalaki ang ngayo'y nasa harapan ko. Kung pagbabasehan ang suot niya, hindi siya tagarito sa school namin. Ibang uniporme ang suot niya. Siguro may binisita lamang o kung ano.

Nakangiti siya sa akin habang nakalahad ang isang kamay kung saan naroroon ang bracelet na suot ko kanina.
His smile. It reminds me of someone.

"Miss?"

"Ay, gomen'nasai," paghingi ko ng paumanhin dahil nakatulala lamang ako sa pagmumukha niya nang ilang segundo. Nabalik ako sa reyalidad nang ngumiti muli siya.

He handed me my bracelet. Yumuko ako bilang pasasalamat. Tatalikod na sana siya pero bigla akong nagsalita.

"Matsu!" I shouted that made him stop from walking. He turn his head and look at me with confusion.

[Wait!]

"Nagkita na ba tayo before?"

"Moshiwakearmasen?" naguguluhan niyang sambit kaya alinlangan na lamang akong napangiti at umiling.