DANGEROUS

22

Siedziałam kolejną długą godzinę w samolocie, wyglądając za okno. Z tej perspektywy wszystko ziemskie wydawało się tak bardzo błahe. Zabrałam ze sobą książkę, którą planowałam przeczytać już dawno, ale nie byłam w stanie skupić się na żadnym słowie.

Stresowałam się nadchodzącą rozmową bo wiedziałam, że będzie ona znacząca.

Przymknęłam na chwilę powieki, pod którymi zaczęły pojawiać się krótkie urywki wspomnień. Maleńcy my w wielkim ogródku mamy, bawiący się w chowanego. Następnie wspólne wypady na rowery, nauka gry na pianinie, pierwsze bójki, imprezy, wymykanie się z domu. Dalej wspólne wieczory przy kubku gorącego kakao, zwierzenia, patrzenie w gwiazdy. Od zawsze uważałam, że Michael to mój brat, ale też najlepszy przyjaciel. Tyle razem przeżyliśmy- lepsze i gorsze chwile, śmiech, łzy, smutek, radość. Ile to razy tuliłam go samotnego i zranionego przez życie. Bo tak naprawdę on dostawał od życia najmocniej. .

Teraz Marina... jest równie skrzywdzona i samotna, tonie w żalu. Nie mogłam żyć spokojnie wiedząc o tym wszystkim. O tym, że siedzi i wypłakuje swoje oczy w poduszki, czułam się za to odpowiedzialna, za nią, za całą sytuację.

Nie zauważyłam nawet, kiedy wylądowaliśmy bezpiecznie na placu, skąd zabrać miał mnie samochód. Przywitałam się z kierowcą, w międzyczasie rozglądając się po okolicy. Za dużo się stało, by zachwycać się scenerią zza szyby. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w miejscu docelowym.

-Jesteśmy – powiedział szofer, otwierając mi drzwi – proszę tędy pani Janet.

- Dziękuję – wygramoliłam się z samochodu i dopiero wtedy poczułam jak wilgotne świeże powietrze muska moją twarz. Wietrzyk delikatnie otulał zielone liście drzew i kołysał długimi źdźbłami traw – pięknie tu.

- To prawda.

- Janet! – usłyszałam za plecami wołanie, a po chwili mocny uścisk – dobrze cię widzieć.

- Z wzajemnością, ale zwolnij, bo mnie udusisz.

- Jasne, wybacz. Na pewno jesteś zmęczona podróżą, chodź, pokażę ci pokój, odpoczniesz, a jutro spokojnie porozmawiamy.

- Nie przyjechałam tu odpoczywać.

- Domyśliłem się. A więc chodź chociaż na taras, nie będziemy tutaj stać.

- W porządku. Taras brzmi w porządku.

Poszłam za nim w stronę posiadłości skąpanej w pięknym letnim słońcu. Usiadłam na jednym z bujanych foteli.

- Przejdę do rzeczy. Chodzi mi o Michaela.

- Michael nie żyje – odpowiedział od razu, miętosząc słomiany kapelusz w dłoniach.

- No właśnie... Czy to do cholery musiało się wydarzyć?!

- Janet – próbował chwycić mnie za rękę, jednak szybko ją cofnęłam – zbyt wiele się wydarzyło. On... On nie miał po co żyć. Stracił wszystko, co kochał. Zbyt wiele spadło na jego ramiona, nie dawał rady. Życie po prostu go przerosło.

- Stracił wszystko? Co to znaczy wszystko?! Rodzina, dom, kariera, pasje, miłość. Przecież on to wszystko miał!

Wstał i zaczął dreptać wzdłuż tarasu z nerwów, jak zwykle.

- Wiesz, że w nosie miał karierę i sławę, całą tę szopkę i pieniądze. Całe życie żył właśnie tym. Miał w nosie wszystko i zamknął się w swojej prywatnej skorupie, by nikt nie był w stanie zadać mu ciosu. Co tam media... Plotki, oskarżenia. To przez miłość cierpimy najbardziej. Wszyscy. A Michael dawno temu obiecał sobie, że już nigdy w życiu nie będzie przez nikogo płakać. Już nigdy do nikogo się nie przywiąże, już więcej nie będzie bolało. A jednak jej jednej udało się stopić ten lód, zniszczyć barierę. Po co? By zabrać mu duszę? Miłość jest mgłą, która wytwarza się w głowie. Jeśli owa mgła opada na dół – na serce – następuje pogoda życia; jeśli pozostaje w głowie – pada deszcz łez.