Call of The Sea (Spain: Series 2)

CHAPTER 45

Thank you for everything, everyone. See you in the next story, in the next world.

CALL

"Hey, it'll just a quick meeting. I'm sorry." Umiling lang ako at ngumiti.

"It's fine, Xav. You're all busy and in fact hindi naman ako nagmamadaling ipakilala mo na ako sa pamilya mo." Tumikhim ako. "And besides, kakarating lang ng lola mo galing airport."

"And that's my point, kakarating lang ni lola pero aalis din agad siya. Her treatments aren't still done and I need her to meet you before she returns to Norway."

Napailing na lang ako sa sinabi nito. Umagang umaga ay tinawagan niya ang daddy niya nang malamang nakarating na ang lola niya sa company nila dito sa Seville para ma-introduce na ako sa kanila despite these troubles choking their neck. At first sinabihan ko siyang wag na muna at ayusin niya muna ang problema nila sa port pero dahil mapilit siya wala na akong nagawa.

Naiwan doon ang dalawa kong kaibigan sa apartment niya dahil binigyan muna kami ng pahinga ng management namin matapos ang nangyare. Ewan ko nga lang kung kailan kami babalik ng Pilipinas.

Inayos ko muna ang buhok ko saka pinasadahanan ng tingin si Xav sa rearview mirror na kasalukuyang seryoso. I just sighed. I couldn't blame him. Sa dami ng aayusin niya, talagang gaganyan ang mukha niya. He only gave half smiles since pagkagising at hindi ko naman siya maasar dahil mabigat masyado ang dinadala niya.

"Xav?" Tawag ko nang hindi matiis ang katahimikan.

He just licked his lower lip before giving me a quick glance dahil nagmamaneho ito. "Am I bothering you?"

Bigla na lang itong lumabas sa bibig ko at halatang nagulat ito sa tanong ko. "What?" Hindi makapaniwalang tanong nito.

Mula sa pagtingin ko sa kanya sa rearview mirror ay nakita kong lumambot ang ekspresyon nito saka tinignan ulit ako ng mabilis.

"You're never a bothersome and never will be, Star." Namamaos nitong sabi. "It's just... I couldn't really express it, baby. I'm tired but still wanted to help the port. It became my home, and I'm afraid it'll all close soon. The investors are threatening Mr. Ernesto our CEO to withdraw all their upcoming investments if we don't fix this in a snap. Marami na rin ang natatakot mag book ng ticket dahil sa insidente."

Lumabot ang mga mata ko saka binaba na ang tingin sa kanya. I can sense his frustration pero pinipigilan niya ito dahil kasama niya ako. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Kung pwede ko lang saluhin lahat ng bigat niya sa dibdid ay ginawa ko na. I don't want him like this, but he's fighting.

For his father, for their legacy, for their port and for their home kaya hindi ko siya masisisi. Hindi ko siya masisisi na bigatan siya ng kalooban dahil ipapasara ang port kung hindi agad nila maayos 'to. He'll be hurt of course, sino ba naman ang sasaya kung isasara ang kinalakihan niya?

But I have faith in him, hindi iyon masasara. Hindi sila agad masisira at babagsak.

"I have faith in you, love. You'll get through this. All these pain? All these shits? All of these will never break you easily, you are strong. Hindi ko man nararansan, hindi ko man ramdam ang nararamdaman mo ngayon, I promise you. Hindi na ako aalis sa tabi mo. Fight those pain and shits with me. Let's cry together and at the end of the day, we'll celebrate together." Mapupula ang mga matang tumango ito saka ngumiti.

"We will, we will baby. Thank you." Ngumiti ako saka inabot ang kamay niyang nakapatong lang sa gear.

"No. Thank you. Thank you because you found me floating on a dark chasmis sea." I sincerely said. "Ngayong nakita mo na ako, I won't hide anymore. Kasangga mo ako."