R✔

•6•

Yorum mu yapsanız ne voteyide unutmayın

Hadi iyi okumalar~

Ellerimle yüzümü ıslatarak kendime gelmeye çalıştım. Unutmak için içmiştim fakat şu an kendimi kaybediyor gibi hissediyordum.

Sahiden sarhoşluk böyle birşey miydi?

Kafam ağrıyordu,önümü göremiyordum,gözlerim buğuluydu.

Tadı güzel olsada unutmuştum her şeyi

Jeon Jungkook'un beni sevme ihtimali vardı ve ben hala kiloluydum.

Ah,tam bir umutsuz vakaydım.

Gözlerimdeki gözlüğü bir kenara attım. Zaten içkiden dolayı göremiyordum ona ihtiyacım yoktu.

Ellerimle duvara tutundum. Beni taşıyamayan bacaklarım bu sefer titriyordu,sarsaklatıyordu beni.

Bir an önce buradan çıkmak için kapının kulpunu tuttum. Neden kendimi bu kadar üzüyordum ki? Güzel bir elbise giyebilirdim, dışarı çıkabilirdim.

Bana laf edenleri umursamayacaktım sadece

Evet,aynen böyle yapmalıydım.

Mümkündü yapabilirdim

Tutundum duvarlara yine,önümü göremiyorken nasıl odama gidecektim ki?

İçtiğim için pişmandım fakat şu an kendimi öyle bir özgüvenli ve cesur hissediyordum ki sanki ne istesem yapabilecek bir düzeydeydim.

Göremesemde bir adım daha attım. Kendimi iyi hissediyordum.

Daha ne kadar çok yavaş bir şekilde adım attım bilmiyorum ama sonunda odama gelmiştim. Göremesemde elim yatağıma çarpmıştı,benim odamdan başka bir odada eşya olmadığına göre burası benim odamdı.

Ellerimle etrafa dokundum, kendimi kör,göremeyen biri gibi hissediyordum.

Sanki gözlerimde kocaman bir ağırlık vardı da ben açamıyordum, engelliyorlardı beni.

Elimle kavradığım dolabımı açtım. Tek sorunum vardı benim elbisem yoktu ki.

Kendimi yere attım. İçimde olan umut kırıntılarıda gitmişti

Fakat illa elbise giymeme gerek yoktu yani değil mi?

Eğer insanları umursamıyorsam bunuda takmamam gerekirdi.

Tekrar gülümsedim,yıllar sonra özgüvenim yerindeyken dışarı çıkacaktım.

Zar zor bulduğum pantolonumu önüne bakmadan kalın bacaklarımdan geçirdim. Bundan önce olsaydı pantolonumu giyerken bacaklarıma bakar ve tekrardan ağlardım.

Demiştim ya her şeye ağlardım ben

Sanki hep regl olmuş gibi bir halim vardı.

Giyenerek dışarı çıktım. Nereye gitmeliydim bilmiyorum ama taksiye binerken düşünecektim bunu.

Ayağımda ayakkabı var mıydı emin bile değildim. Ne önemi vardı ki?

Tutuna tutuna dışarı çıktım. Çıkar çıkmaz çoktan yüzüme rüzgar vurmaya başlamıştı.

Üşüyordum ama umrumda değildi, benliğimdeki fırtına bundan daha çok soğuk ve ürkünçtü.

Nereye gittiğimi bilmeyerek ilerledim. Sadece ilerledim boş yollarda

Ayağıma değen taşlar ise ayakkabı giymediğimin en büyük kanıtıydı umarım yarın kanlı bir ayakla karşılaşmazdım.

Kan tutan biri olarak kanın tek bir damlasına bakmak midemi bulandırıyordu.