R✔

•38•

Hadi herkes kankitoşlarını veya birilerini etiketlesin,kitabın okunması yükselir

İyi okumalar~

"Sonuçlarda temiz çıktığına göre seni ameliyathaneye alabiliriz."

Kan vermemin üzerinden 3 gün geçmişti ve biz şu an Taehyung ile yine aynı hastaneye gelmiştik. Ameliyathaneye almazlar diye düşünüyordum fakat şu an göz göre göre ameliyat olacaktım.

Korku dolu gözlerle Taehyung'a baktım. Hayatımda hiç ameliyat olmamıştım ve ölesiye korkuyordum.

"Size oda vereceğim, hazırlıkların ardından ameliyathaneye gidilecek."

Tek yapabildiğim baş sallamak olmuştu reddetsem veya hayır desem ameliyat etmezler miydi sanki?

Doktor yanımızdan ayrılırken ağlamamak için zor duruyordum. İğneyle her yerimi deşeceklerdi resmen!

"Taehyung sen bu ameliyat konusunda gerçekten emin misin?"

"O kadar eminim ki doktordan rapor bile aldım."

Gözlerim şaşkınca pörtlerken içimden koca bir NE! nidası geçiyordu. Ne ara? Ne zaman almıştı ki?

"4 aylık bir rapor aldım. Zaten anca kendine gelirsin, 4 ay sonrada zaten mezun oluyorsun."

İstemsizce gülümsedim

Bir insan hem nasıl endişeli ve mutluysa öyleydim.

Beni düşünmesi hoşuma gitmişti

Ve ayrıca nazımıda çekiyordu.

Utanmasam sanırım ona kocaman sarılırdım, geldiğim durum bazen düşündüğümde bana bile garip geliyordu fakat doğruydu işte sonuç olarak buradaydım.

Bir ara Chea'ya bunun için teşekkür bile ederdim. Gerçi o yılan teşekkürü dahi haketmiyordu ya

"Teşekkür ederim Taehyung,sen olmasan-

Cümleyi tamamlayamadan elini ağzıma koydu, bir anlık bana yakınlaşması korkutsa da onu itmedim.

"Lütfen bir daha ağzından böyle kelimeler çıkmasın yoksa çok güzel susturacağım."

"Emriniz olur beyefendi."

Kıkırdayarak saçlarımı karıştırdı, neden gözüme bir anda bu kadar tatlı geliyordu?

Benimle ciddi anlamda ilgilenen tek kişiydi ve ben ona o kadar minnettardım ki sevgiye aç olan ruhum anında ona çekilmişti.

Sanki bana hiç nefret duymamış gibi onu alıp bağrıma basasım geliyordu bu normal miydi?

Konuşa konuşa çoktan bize ayrılan daha doğrusu bana ayrılan odaya varmıştık. Tek kişilik vip bir odaydı.

Hastane kokusunu sevmezdim ve burada olacağım süre buna alışmalıydım sanırım.

Taehyung benim için o kadar hazırlık yapmışken daha fazla bir bebek gibi naz yapamazdım.

"Yoora sen ameliyathaneye girdiğin an ben dışarı çıkmış olacağım. Sana yeni kıyafetler lazım."

"Gerek yok Taehyung, üzerimdekiler var ya"

"Onların sana olacağından emin değilim, zayıf olacaksın belinde dahi tutamazsın."

Haklıydı

O kadar çok heyecanlıydım ki,20 yıl sonra resmen zayıflayacaktım.

Çığlık atmak istiyordum, heyecanımdan zıplamak asla yerimde duramamak.

Tüm heyecanımı içime atarak derin bir nefes verdim, bu heyecanımı şimdilik ameliyat sonrasına saklamalıydım.

"Sana sürpiz olacak fakat ben bir kaç şey daha yaptım."

"Ne yaptın Taehyung? Söyle kızmayacağım"

Eli ensesine giderken mahçup bakışlarla gözlerimin içine baktı

"Yüzün için,esnetik."

"Sorun değil Taehyung."

"Ciddi misin?"

"Evet."

Bunda bir problem göremiyordum, Kore'de esnetik yaptırmayan mı vardı? Bana göre çok normaldi.

"Peki yüzüm nasıl olacak?"

Kendimi ameliyat olduktan sonra gerçekten merak ediyordum, yüzüm sarılı olacaktı keşke hemen görebilseydim.

"Orası da süpriz olsun."

"Sana güveniyorum Taehyung."

Umarım güvenimi boşa çıkarmazdı...

"Bana güvendiğin için teşekkür ederim Yoora."

Kare şeklinde bir gülüş oluştu yüzünde, ilk defa böyle bir şey görüyordum. Gerçek miydi bu?

"Artık konuşma kısmı bittiğine göre hastane kıyafetini giy o arada zaten hemşireler felan gelir, narkoz yaparlar."

Baş sallayarak sedyenin yanındaki mavi kıyafeti aldım, bu bana olur muydu acaba?

Taehyung sanki düşüncelerimi duymuş gibi tercüman oldu bana

Keşke onunla daha önceden tanışsaydım.

"Merak etme ben o işi de hallettim,sana olacak o."

Gülümsedim, kendimi iyi hissediyordum.

Jungkook'un ardından Taehyung bana ilaç gibi gelmişti, hızır gibi yetişmişti bana.

Tanrı'm sonunda sesimi duymuştu, bu belkide 20 yıl sürmüştü fakat duymuştu

Bugün benden mutlusu yoktu

Yeni bir sayfa açacaktım, kahramanı ben olan bir hikaye yazacaktım ve sonunda mutlu son olabilmesi için ölümüne savaşacaktım.

Çünkü güçlü olmak bunu gerektiriyordu

Giydiğim kıyafetlerle birlikte sedyeye uzandım. Beyaz önlüklü hemşire elindeki iğne ile beni bekliyordu.

Korkmamalıydım, en azından daha fazla onların gözünde korkak görünmemek için.

"Senden 10'dan geriye doğru saymanı istiyorum. Eğer aklın bulanırsa bil ki bu narkoz, bunun farkındalığını bilmeni sağlar."

Kendimi sıktım fakat yine de çığlık atmadım.

"1,2,3,4

Kafamın karıncalandığını ve sanki sarhoş olmuşum gibi hissediyordum

5,6,7"

Psikopat gibi gereksiz bir kahkaha attım, ne de güzel gülüyordum öyle

"Taehyung-ah" diyerek ona kocaman bir öpücük attım. Ne yaptığımı kesinlikle bilmiyordum.

"I love youu!"

Bana bakarak yine kare bir biçimde gülümsedi, onun güzel kalbini alıp benimkine koysak olmaz mıydı?

Bu arada neden uzaylılar tavandaydı?

"Hi uzaylılar"

Acaba bizim dilimizi biliyorlar mıydı?

Tam karşımda duran kişi Ronaldo olabilir miydi peki?

Yok canım,onun benim gibi birinin karşısında ne işi vardı?

"Ronaldo!" Diye çığlık atarken içimdeki fangirl'un atağa geçtiği kesinleşmiş oldu.

Sonrasını zaten pek hatırlamıyordum, mavi önlüklü adamlar görmüştüm.

Gözlerimi yumdum, elveda kötü hayatım

Bundan sonra hayatıma orta parmak çekerek devam edecektim, çünkü güçlü olmak bunu gerektirirdi!

Çok içime sinen bir bölüm oldu. Bayağı sevdim yani,sizinde benim kadar sevmeniz dileğiyle

Sizi seviyorum♡

Bir sonraki bölümde görüşürük ayol <3