You smell like love.

Prolog.

Każdy, kogo los zsyła na naszą drogę, nie pojawia się na niej bez celu. Nie jest powiedziane na jaki okres czasu. Być może zjawia się na krótką chwilę, a niekiedy zostaje przy naszym boku już do końca naszych dni. Jedno jest pewne - każda osoba jest dla nas swego rodzaju lekcją. Nie można z góry powiedzieć jaką, ponieważ dla każdego zawsze jest ona inną.

Taką lekcją był właśnie dla mnie Alex, jeden z kolegów mojego brata. Pojawił się on w takim momencie mojego życia, w którym najbardziej potrzebowałam obecności drugiego człowieka. Choć tak naprawdę z początku nie zdawałam sobie z tego sprawy. To dzięki niemu od podstaw nauczyłam cieszyć się każdą chwilą i doceniać swoich najbliższych. Alex mimo swojego trudnego charakteru, był wspaniałą osobą. Ciepłą, czułą, troskliwą i niezwykle przyjacielską. Stał się on moją bezpieczną przystanią, przy której miałam nadzieję zostać już na zawsze.

Przewrotny los jednak miał dla nas inne plany. Wraz z kończącym się moim pierwszym rokiem studiów, nasze drogi rozeszły się. Z początku moje serce przepełnione było żalem i najzwyczajniejszą w świecie tęsknotą. Poczułam się tak jak wtedy, kiedy opuścił mnie Kasper. Jednak Alex nie umarł, sam podjął taką, a nie inną decyzję i musiałam uszanować jego zdanie. Przecież zrobił to dla mnie. Bym była bezpieczna. Nie było go już przy mnie fizycznie. Za to zaraz za Kasprem zajmował miejsce w moim sercu, które cicho wierzyło w to, że jeszcze kiedyś się zobaczymy.