Nic o mnie nie wiesz /ZAKOŃCZONE

Rozdział 42

***Leana***

W szkole zapanowała atmosfera przyjemnego podekscytowania – ostatnia klasa czekała nie tylko na koniec szkoły i wakacje, ale również na bal. Wreszcie się doczekaliśmy, a ja cieszyłam się, że jednak zdecydowałam się na niego pójść – później pewnie żałowałabym, że zostałam w domu, podczas gdy wszyscy wykorzystali okazję, żeby z przytupem pożegnać się ze znajomymi i liceum.

Pofalowałam delikatnie włosy, rozpuszczając je luźno na plecach i wsuwając w nie wianek z pereł i niebieskich liści, który był w zestawie razem z sukienką. Nie mogąc opanować uśmiechu na swój widok, zaczęłam wyobrażać sobie minę Blake'a, kiedy mnie zobaczy. Po raz ostatni sprawdziłam makijaż, kiedy do drzwi zadzwonił dzwonek i żołądek podszedł mi do gardła. Czym ja się tak denerwuję?

Usłyszałam krzyk babci z dołu i spojrzałam na siebie w lustrze po raz ostatni. Lepiej żeby chłopak zaniemówił na mój widok! Wyszłam z pokoju i stanęłam na szczycie schodów – jak to zawsze dzieje się w filmach – czując, jak drżę ze zdenerwowania. Babcia i Blake stali na dole i jak jeden mąż podnieśli głowy do góry, więc uśmiechnęłam się do nich nieśmiało, próbując samej sobie dodać odwagi. Skupiając się na tym, żeby nie spaść ze schodów, wbiłam w nie wzrok i ruszyłam ostrożnie na dół, a kiedy tam dotarłam, spojrzałam na chłopaka i na policzki wpełzły mi rumieńce.

Patrzył na mnie z takim szczęściem w oczach, że cały mój stres wyparował w ułamku sekundy. Miał na sobie ciemnoniebieski garnitur i spodnie do kompletu, białą koszulę i zwykły czarny krawat, ale prezentował się w tym tak dobrze, że nie zdziwiłabym się, gdyby dzisiaj dostał jakiś kontrakt reklamowy w agencji modeli.

-Pięknie wyglądasz – wychrypiał i złożył krótki pocałunek na moich ustach, po czym babcia kazała nam zapozować do tradycyjnego zdjęcia.

-Blake, możesz raz spojrzeć w aparat? Nie patrz na Leanę chociaż przez trzy sekundy, dobrze? - zażartowała babcia i chłopak oderwał ode mnie wzrok, ale kiedy kobieta zrobiła zdjęcie, znowu poczułam na sobie jego spragnione oczy.

Babcia wyściskała nas przed wyjściem, życząc udanej zabawy i nie mogąc opanować łez na nasz widok. Pożegnaliśmy się z nią i Blake puścił mnie przodem w drzwiach.

-Pożyczyłem auto od rodziców – uśmiechnął się szeroko, otwierając przede mną drzwi i pomagając mi wsiąść do środka. - Głupio byś wyglądała w moim gruchocie.

-Wiesz, że mi to nie przeszkadza – zaśmiałam się.

-Chciałem, żeby było idealnie – odpalił silnik i ruszyliśmy przed siebie. - Nie mogę się na ciebie napatrzeć...

-Ja na ciebie też – położyłam dłoń na jego udzie i zamrugał szybko, próbując skupić się na drodze. - Wszystkie dziewczyny będą mi zazdrościć.

-A mi faceci – uśmiechnął się do mnie szeroko i wyprzedził ślimaczące się auto. - Nie zdziw się, jak po wszystkim zedrę z ciebie kieckę.

-Zobaczymy, czy ja pierwsza nie zedrę z ciebie garnituru.

Dobrze, że dojechaliśmy właśnie pod szkołę, bo Blake zahamował nagle i wbił we mnie rozgorączkowane spojrzenie. Chichocząc, złapałam za klamkę, ale chłopak przyciągnął mnie do siebie i pocałował tak, że zaczęłam marzyć o momencie, w którym zaczniemy zdzierać z siebie ubrania. Wykorzystując moje rozproszenie po pocałunku, Blake obszedł samochód i otworzył przede mną drzwi, podając mi dłoń, żeby było mi łatwiej wysiąść.

-Podoba mi się, kiedy jesteś taki szarmancki – stanęłam na palcach i cmoknęłam go w policzek, na co momentalnie się zaczerwienił.

Z nieśmiałym uśmiechem podał mi ramię, do którego przykleiłam się bez wahania i ruszyliśmy do szkoły, mijając po drodze mnóstwo roześmianych twarzy. Spotkaliśmy po drodze całą nasza paczkę i jak jeden mąż ruszyliśmy do środka.