"Ray ပစ်ခံရတယ် Daddy"
သွေးဗရပွနဲ့ Noah ရဲ့ အသံက တုန်နေသည်။
သူ့အပြစ်ကို သူသိသည်။Daddy က သူ့ကို တစ်ချက်မျှသာ စိုက်ကြည့်ပြီး ကုသဆောင်ဖက်ကို ခြေလှမ်းလိုက်သည်။Daddy နောက်ကနေ Noah ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်သွားပေမဲ့ ခေါင်းကို အနည်းငယ် ငုံ့ထားမိသည်။Ray ရဲ့ အခြေအနေက သိပ်မကောင်း။ဒီနေ့ Noahရဲ့ သေနေ့ပဲထင်သည်။
Daddy က ခွဲစိတ်ခန်းထဲ အထိ ဝင်သွား၍
Noah အပြင်တွင် ရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။
သူ့ Team တစ်ခုလုံးလည်း မျက်နှာ မကောင်းကြ။Deanက လက်ဝါးကပ်တိုင် လည်ဆွဲကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆုတောင်းနေဟန်
ရှိသည်။Noah ရဲ့ လက်မောင်းက သွေးတစ်စိမ့်စိမ့် ယိုနေသော်လည်း မမှုနိုင်။
နာရီတွေ အတော်ကြာမှ ဆရာဝန်နှင့်အတူ Daddy ပြန်ထွက်လာသည်။Noah တို့ Team တစ်ခုလုံး မတ်ခနဲ ဖြစ်သွားကြသည်။သူတို့ စစ်ဆင်ရေး Fail ဖြစ်ခဲ့၍ အပြစ်ပေးလျှင်လည်း ခံရမည်။Daddy ရဲ့ အေးစက် စူးရှတဲ့မျက်ဝန်းအစုံက အရှုံးသမားတွေအပေါ် ဖြာကျလာသည်။
"ကျည်ဆံက Ray ရဲ့ နှလုံး နဲ့ နည်းနည်းပဲ လွတ်တယ်"
ကြည်လင် ဩရှတဲ့ နှုတ်ခွန်းတွေမှာ ဒေါသ အတိုင်းအဆကို ခန့်မှန်းမရ။Daddy ရဲ့ မေးရိုးတွေ တင်းသွားတာကို Noah မြင်သည်။Mission Fail ဖြစ်တာထက်
Ray ထိလာတာက ပြဿနာ ပိုကြီးကြောင်း
သူတို့အားလုံး နားလည်ကြသည်။Daddy ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေ Noah ဆီမှာ စိုက်ကျလာ၏။
"လိုက်ခဲ့ Noah"
Member တွေကို နားကြဖို့ Noah အသံတိတ် အချက်ပြခဲ့ပြီး Daddy နောက် လိုက်ရပြန်သည်။Noah ရင်ဘတ်ထဲမှာ အောင့်နေသည်။အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လျက် နှုတ်ခမ်းတွေမှာ သွေးမရှိတော့သလို။အားအင် ကုန်ခမ်းချင်လာသည်။အမှန်တိုင်း ဝန်ခံရလျှင် Noah ကြောက်သည်။လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကလို အဖြစ်မျိုး။Daddy ဆီက အပြစ်ပေးခြင်း။
"ဖြောင်း!"
Noah ပါးတစ်ခြမ်း လည်ထွက်သွား၏။
Daddy ရဲ့ လက်ဖဝါးဆီကတစ်ဆင့် ဒေါသအတိုင်းအဆကို Noah သိလိုက်ပြီ။ခေါင်းတစ်ခု လုံး မူးဝေသွားတဲ့အထိ ရိုက်ချက်က ပြင်းသည်။အစပိုင်း ပူထူနေတဲ့ ပါးပြင်က စပ်ဖျင်းဖျင်း နာကျင်လာ၏။လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကလည်း ဒီလို နာကျင်မှုမျိုးပဲ။ဒါပေမဲ့ ယခု ပိုနာသည်။Noah ရင်ဘတ်ထဲက နာကျင်မှုရော အဆစ်ပါသည်။
