"မေမေ"
မေမေက သူ့ခေါ်သံကို ကြားပေမဲ့ ပြန်မထူးပါ။စမ်းချောင်းရဲ့တစ်ဖက်တွင်ရပ်ကာ သူ့ကို ပြုံးပြနေ၏။
"ကျွန်တော် လာချင်တယ်"
Ray တံတားပေါ် ပြေးသွားလိုက်သည်။
ခြေလှမ်းနှစ်ဆယ်လောက်သာ လှမ်းရမဲ့ သစ်သား တံတားငယ်လေးကို Ray ဖြတ်ကူးနေပေမဲ့ အဆုံးကို တော်တော်နဲ့ မရောက်နိုင်ပါ။အားစိုက် ပြေးရင်း သူ မေမေရှိရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။မေမေက သူနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ဝေးသွားသယောင် မို့ Ray ပြေးရတာ မောဟိုက်လာ၏။အသက်ရှူမဝတော့သဖြင့် သက်ပြင်း တစ်ချက် ရှိုက်လိုက်ပြီး သူ လန့်နိုး သွားခဲ့သည်။ချွေးတွေနဲ့ မျက်ရည်တွေ ရောထွေးလျက် ပါတ်ဝန်းကျင်ကို သတိပြုမိတော့ သူ့အိပ်ခန်းထဲတွင် ဖြစ်သည်။နံရံပေါ်ရှိ နာရီက မွန်းလွဲ နှစ်နာရီ စွန်းစွန်းကို ညွှန်ပြနေ၏။
လက်ဖျံက အပ်ကို ဆွဲနုတ်ပြီး သူအိပ်ရာပေါ်မှ ထလိုက်သည်။ကိုယ် သိပ်မပူတော့ပေမဲ့
ခေါင်းနည်းနည်း ကိုက်နေသေးသည်။ဗိုက်ထဲဟာနေသဖြင့် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။
Dining Room ထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိ။
သူ Kitchen ထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။
အိမ်တော်မှာက သူနဲ့ Eric ပဲ နေတာမို့
မနက်စာ ညစာ ချက်ချိန်ပဲ ဝန်ထမ်းတွေ အလုပ်ရှုပ်တာ ဖြစ်သည်။သူ့ကို မြင်တော့
ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က အနားရောက်လာသည်။
"ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခု လုပ်ပေးပါလား"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်လေး"
သခင်လေးလို့ ခေါ်တာ မကြိုက်သော်လည်း ဒီလူတွေက နှုတ်ကျိုးနေပြီ။Ray ကို Ray လို့ပဲ ခေါ်နိုင်ကြောင်း ပြောလည်း မရပါ။ကိုယ့်ထက် အသက်အရွယ်ကြီးကြ၍ တရိုတသေ ဆက်ဆံတာမျိုးတွေနဲ့ Ray အဆင်မပြေ။
အဲ့ဒီကိစ္စနဲ့ပါတ်သက်ပြီး ခုချိန်မှာ စကားပြောချင်စိတ် ရှိမနေ။
အာခေါင်တွေ ခြောက်နေသဖြင့် ရေခဲ သေတ္တာ ထဲက ရေဗူးကို ယူမော့လိုက်၏။
အနည်းငယ်တော့ ရင်ပူတာ သက်သာသွားသလိုပဲ။
"အဆင်သင့်ပါပဲ သခင်လေး"
"ကျေးဇူးပါ"
သူ့အကြိုက်ကို သိစွာ စားတော်ကဲက ထမင်း ပူပူနွေးနွေးရယ် Soup ရယ် အရံဟင်းတွေနဲ့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပြင်ပေးထားသည်။ထမင်း နဲ့ စွပ်ပြုတ် ကို စားတိုင်း သူ မေမေ့ကို သတိရသည်။ငယ်ငယ်ကဆို ထမင်းစားချိန်တိုင်း ဝမ်းနည်းသည်။Eric က သူနဲ့အတူ စားပေးသည့်နောက်ပိုင်း သူ မငိုချင်တော့တာ ဖြစ်သည်။ဗိုက်ဆာနေ၍ ထမင်းပန်းကန်လုံး
တစ်လုံး ကုန်အောင် စားလိုက်သည်။
