"Dean ရော"
Meeting Room ထဲတွင် လွတ်နေတဲ့ နေရာကို ကြည့်ရင်း Noah မေးတော့ Member တွေ အားလုံးက တိတ်ဆိတ်နေကြလျက်။
သူ Andrew ဆီ အကြည့်ပို့လိုက်ပေမဲ့ ပုခုံးတွန့်ပြသည့် Andrew က သူလည်း မသိဘူး
ဆိုသည့်ဟန်။
အချိန်တိကျလွန်းသူပီပီ Noah စိတ်ထဲ သဘောမတွေ့လှ။
"ငါးမိနစ်စောင့်မယ်"
သူ စားပွဲပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ကာ Laptop ထဲရှိ တည်နေရာ ပုံကြမ်းကို ပြန်စစ်ဆေးနေလိုက်သည်။ ည ကိုးနာရီ ငါးမိနစ်စွန်းသည်ထိ Dean ရဲ့ အရိပ်အယောင်ကို မမြင်ရသေး။ အခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် အသင်းသားတွေရဲ့ အသက်ရှူသံတွေပင် ကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေကာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လေထုကလည်း အေးစက်လို့လာသည်။
"Sorry! Guys"
အသံလာရာ တံခါးမဆီ Noahရဲ့ အကြည့်တွေ စိုက်ကျသွားရ၏။ ဘယ်နေရာကနေ ပြေးလာမှန်း မသိသော Dean ရဲ့မျက်နှာက
ချွေးတွေစို့လို့။ Andrew က Dean ကို နေရာသို့ မြန်မြန်လာဖို့ မျက်ရိပ်ပြနေပြီး ကျန်လူတွေကတော့ Noah ကိုတစ်လှည့် Dean ကို တစ်လှည့် ကြည့်ကာ အကဲခတ်နေကြ၏။
"မင်း နောက်ကျတဲ့ 15 မိနစ်အတွင်း Mission မှာဆို အသင်းသား ဘယ်နှစ်ယောက် ကျပြီလို့ ထင်လဲ Dean"
Noah ရဲ့ လေသံက ပြတ်သား တင်းမာနေသဖြင့် Dean က ခုံတွင် မထိုင်သေးဘဲ နေရာတွင်ရပ်လျက် ကိုယ့်အပြစ် ကိုယ်သိသလို ခေါင်းငုံ့ထားသည်။အလုပ်နှင့်ပါတ်သက်လာလျှင် Noah ဘယ်သူ့ကိုမှ မျက်နှာသာ မပေးပါ။ တကယ်ဆို ကိုယ့်ညီတွေမို့ ပိုလို့တောင် မမာန်ချင်။ Leader တစ်ယောက်အနေနဲ့တော့
လုပ်သင့် လုပ်ထိုက်တာကိုပဲ ဦးစားပေးရမည်။
"ငါတို့ Team မှာ တစ်ယောက်မှားတာနဲ့ အားလုံးထိခိုက်နိုင်တယ်...အဲ့ဒီလို မဖြစ်ရအောင် ကိုယ့်တာဝန် ကိုယ် အပြည့်အဝ
ယူပါ"
Meeting ပြီးသည့်နောက် သူ ပင်မဆောင်
ရဲ့ ခေါင်မိုးထပ်ပေါ် တက်လာခဲ့သည်။ အိတ်ကပ်ထဲရှိ စီးကရက်ဗူးထဲမှ ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ထုပ်ကာ မီးညိှလိုက်၏။ သူ ပင်ပန်းလွန်းမှသာ သောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ကျရင်တော့ ရံဖန်ရံခါ မသောက်မိအောင်ပင် ဆေးလိပ် ြဖတ်ဖို့ စဥ္းစားထားသည်။
