"Yan က အသက် ဘယ်လောက်လဲ"
Hotel ရှေ့ကနေ ကားနဲ့ထွက်လာတာ ၁၅ မိနစ် ခန့်ကြာမှ ကောင်လေးဖက်က စကားစလာခြင်းဖြစ်သည်။
"၂၉"
"ကျွန်တော့်ထက် ၁၁ နှစ် ကြီးတာပေါ့"
"မြန်မာကို အရင်က ရောက်ဖူးလား"
"ဟင့်အင်း"
ကောင်လေးက ခေါင်းရမ်းတော့
နှစ်ယောက်ကြား တစ်ဖန် တိတ်ဆိတ်သွားပြန်၏။
အာရုံတက်ချိန်မို့ ပါတ်ဝန်းကျင်ကမှောင်နေသေးသည်။လမ်းပေါ်တွင် ကားတွေ ရှင်းလျက်။တိုက်ပွဲ ဖြစ်ချိန်ဆို အသွားအလာ သိပ်မရှိကြပေ။ထင်သည့်အတိုင်းပင်။မြို့အထွက် ဂိတ်တွင် ကင်းစောင့်တွေ ရှိနေသည်။သူ ကားကို အရှိန်လျှော့ပြီး ရပ်လိုက်ပေမဲ့ နံဘေးရှိ ကောင်လေးက ပုံမှန်လိုပဲ ခပ်တည်တည်။
"ဒီအချိန် ဖြတ်သန်းသွားလာခွင့် မရှိပါဘူး"
"ကျွန်တော် တောင်ပိုင်းကို ပြန်ရမှာ"
ကား တံခါးဘေး ငုံ့ကြည့်လာသည့် ဂိတ်မှူးက
သူ့ကို မြင်တော့ ပြုံးပြသည်။
"ဆရာသော် ပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့"
"သူက?"
အလာတုန်းက မပါသည့် ခရီးဖော်ကို စူးစမ်းသလို မေးလာ၍ သော်ခယံ အလိုက်သင့် ပြန်ဖြေရသည်။
"ကျွန်တော့် တပည့်လေးပါ"
ဂိတ်မှူးက အကဲခတ်သလို ကြည့်နေပေမဲ့ ဘာမျှတော့ ထပ်မမေး။
"ဒါဆို ခရီးဆက်လိုက်ပါဦး ဆရာ
လမ်းမှာ သတိထားသွားပါ"
"ဟုတ်ကဲ့...ခွင့်ပြုပါဦး"
ဂိတ်မှူးနဲ့ ရင်းနှီးနေ၍သာ တော်သေးသည်။
ဒီလိုချိန်ဆို အသွားအလာ ကန့်သတ်ထားသော်လည်း သူ့ကို မို့ စစ်လား ဆေးလား မလုပ်ခြင်းပင်။မိသားစု နောက်ခံ အရှိန်အဝါတွေကြောင့် မဟုတ်ပါ။ဒီနယ်မှာ သူ့တပည့်တွေ များလို့ဖြစ်သည်။
"ခရီးက ဝေးလား"
နောက်တစ်မြို့ ကူးပါမှ ကောင်လေးက မေး၏။
"အင်း...ခြောက်နာရီလောက် သွားရမယ်"
သော်ခယံ ခရီးသွားတိုင်း ဒီလိုပဲ လမ်းကြုံ တင်တတ်ပေမဲ့ ကောင်လေးကတော့ တခြားလူတွေနဲ့ မတူပေ။တမူ ထူးခြားနေသည်။နေရာ စိမ်း ၊ လူစိမ်းနဲ့ဟူ၍ ရှိန်နေသည့် အရိပ်အယောင် မရှိ။စကားလည်း သိပ်မပြော။တစ်ခါတစ်လေတော့ ဘာတွေ တွေးနေမှန်းမသိ။ခုံကို မှီကာ ငြိမ်နေတတ်သည်။
