အိပ်မက်က လန့်နိုးလာတဲ့ တစ်မနက်ခင်းမှာ
သူ့ဘဝ ပြောင်းလဲသွားခဲ့ခြင်း။
မနက်လင်းလို့ မျက်လုံးပွင့်တိုင်း
အခန်းမျက်နှာကျက်မှာ မေမေအလှဆင်ပေးထားတဲ့ ကြယ်ပုံလေးတွေကို မြင်ရဖို့ မျှော်လင့်နေမိသေးသည်။
ဆယ်နှစ်ကြာသည်ထိ အိပ်မက်ဆိုးတွေက သူ့အား ခြောက်လှန့်နေဆဲ။
ပစ္စုပ္ပန် ကာလဆီ သတိကပ်တဲ့အခါ
သူ အသက်ပြင်းပြင်း ရှိုက်လိုက်၏။
မီးရောင် မှိန်မှိန်လင်းနေသော အခန်းထဲ
ဆေးပိုက်တွေ ကြားမှာ လှဲလျောင်းလျက်
သူ့ မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာတော့
"Ray"
ထိုခေါ်သံက သူ့အတွက် နှစ်ယောက်မရှိသော Eric ဆီမှ ဖြစ်သည်။
Eric က သူ့နဖူးကို အသာသပ်ကာ ငုံ့ကြည့်လာ၏။
"မင်း သတိလစ်နေတာ သုံးရက်ရှိပြီ"
ဆောင်းညကို လွန်ပြီး သူနိုးထလာတုန်းကလည်း သူ့ဘေးတွင် Eric ရှိခဲ့သည်။
"ကျွန် တော်"
နှုတ်ဖျားကနေ ခဲရာခဲဆစ်ထွက်လာတဲ့ စကားလုံးတွေက တိုးဖျော့ဖျော့။
"မေမေ့ကို တွေ့ ခဲ့ တယ် "
သူ့ ရင်ဘတ်ထဲ အောင့်မျက်သွားသည်။
နာကျင်မှုကို မဖော်ပြတတ်သော်လည်း မျက်ဝန်းထောင့်မှာ ပူကနဲ။
"အင်း...မင်း နေကောင်းတဲ့အခါ ငါ အဲ့ဒီအကြောင်း နားထောင်မယ်"
ဂန္ဓမာပန်း ဖြူဖြူတွေဝန်းရံထားတဲ့ မေမေ့ရဲ့အသက်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစား အပြုံးလှလှနဲ့မေမေ့ကို သူ ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်မက်ခြင်းဖြစ်သည်။
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Ray ကျန်းမာစပြု၍ Oxygen ပိုက်တွေ ဖြုတ်လိုက်ပြီး နောက်နေ့ညမှာ ကုသဆောင်ဆီ ရောက်လာတဲ့ Noah။
"ဘာလို့ ခုမှ လာတာလဲ"
"မင်း ရဲ့ အနားမှာ Daddy အမြဲ ရှိနေပေးတာပဲ"
အကြောင်းပြချက်ပေးသည့် Noah ရဲ့အပြုံးက မပီပြင်။
"ကျွန်တော့် အမှားပါ"
